Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του γιαπωνέζου Kazuo Ishiguro, η υπόθε- ση του «Never let me go» θυμίζει έργο επιστημονικής φαντασίας. Αυτό από μόνο του καθιστά το όλο εγχείρημα ριψοκίνδυνο και παρεξηγήσιμο. Τελικά όμως, αν υπάρχει κάτι που κρατά την ταινία λίγο πίσω και δεν της επιτρέπει να ‘εκτοξευτεί’, είναι η κατ’ εμέ κάπως άτσαλη σεναριακή διασκευή του μυθιστορήματος.
Αντιθέτως, η σκηνοθεσία αποτελεί ένα αληθινό επίτευγμα, καθώς στοχεύει ακριβώς εκεί που πρέπει: στην ψυχή της ιστορίας. Αφήνει την μακάβρια βασική ιδέα να μιλήσει από μόνη της με τον δικό της τρόπο στον κάθε θεατή και εστιάζει με ευαισθησία στους τρεις πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, στοιχειωμένους από την ματαιότητα της ίδιας της ύπαρξής τους, να αναζητούν μία αχτίδα ελπίδας. Αλληγορικός υπαρξιακός προβληματισμός και μια γλυκιά, απαλή κι όμως τόσο δυνατή μελαγχολία σε αγκαλιάζουν τρυφερά, καλώντας σε να πάρεις μέρος στην αναζήτηση αυτή. Οι τρεις πρωταγωνιστές αποτελούν πρόσωπα τραγικά, με ψυχές εγκλωβισμένες στην προκαθορισμένη τους μοίρα. Εκπληκτική, σπαρακτική η Carey Mulligan, κλέβει την παράσταση με την θλιμμένη έκφρασή της και το πανέμορφο, ραγισμένο της χαμόγελο… Πάρα πολύ καλοί και οι δύο συμπρωταγωνιστές της, ειδικά ο ταλαντούχος Andrew Garfield.
Η ταινία με συγκίνησε πάρα πολύ και εξακολουθώ, δύο μέρες μετά την παρα- κολούθησή της, να αισθάνομαι ψυχολογικά επηρεασμένος…
Βαθμολογία: 3.5/5