Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Blancanieves / Χιονάτη (2012)

Ξεχάστε τις μπλοκμπαστερικές αμερικανικές «Χιονάτες». Η παραμυθένια ηρωίδα γίνεται Ισπανίδα ταυρομάχος (!) και η ισπανική, βουβή εκδοχή της γνωστής ιστορίας αποδεικνύεται η πιο ρεαλιστική, μα και μακράν η γοητευτικότερη live-action Χιονάτη που έχετε δει. Μη θέλοντας να μιμηθεί τα έργα της εποχής του βωβού κινηματογράφου όπως έκανε το «The artist», συνδυάζει το βουβό με σύγχρονες τεχνικές μοντάζ και, διαθέτοντας μεθυστική ροή, όχι απλώς δεν κουράζει ποτέ, αλλά είναι αληθινά συναρπαστική σχεδόν στο κάθε λεπτό της. Παράλληλα, με την απολαυστική μουσική να αντικαθιστά τα λόγια και τις εξαιρετικές ερμηνείες να «μιλούν» επιτυχώς με το βλέμμα, το αποτέλεσμα προκαλεί εκπληκτική συγκίνηση, ήδη από τα δέκα πρώτα λεπτά της διάρκειάς του! Η Macarena García, δε, ακόμα και με κοντό κούρεμα, κερδίζει και τις δύο Αμερικανίδες ανταγωνίστριές της (Lily Collins και Kristen Stewart) ως «the fairest of them all»…

Το κατόρθωμα του Pablo Berger είναι εντυπωσιακό. Αν και διατηρεί μια αίσθηση παραμυθιού, με το βουβό να συμβάλλει σε αυτήν, διηγείται την «Χιονάτη» του ως μια ιστορία που πατά εύστοχα στην πραγματικότητα κι όχι στη φαντασία. Έτσι, αντιπαραβάλλοντας με (μαύρο) χιούμορ, τρυφερότητα, αλλά και σκληρότητα την αναλγησία του πραγματικού κόσμου με τον εξωραϊσμένο των παραμυθιών, ο Berger αφενός αναδεικνύει δεξιοτεχνικά την ισπανική παράδοση, αλλά και αφετέρου εκφράζει ένα κυνικό σχόλιο πάνω στην στυγνότητα του κόσμου του θεάματος. Αποκορύφωμα αυτής ένα φινάλε που αποδεικνύει με τον πιο γλυκόπικρο, αλλά και ευφυή τρόπο πως τα θαύματα των παραμυθιών δεν έχουν θέση στις σελίδες του σκληρότερου παραμυθιού όλων: της ζωής…

Βαθμολογία: 4/5

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Τα χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος / The Dragonphoenix chronicles: Indomitable (2013)

Μεγάλο το ρίσκο, μεγάλη και η επιτυχία. Ειδικά όσοι συμμετείχαν στη χρηματοδότηση ή παρακολούθησαν τη διαδικασία παραγωγής του φιλμ από την έναρξή της (μέσω της crowd-funding πλατφόρμας indiegogo και με τη μικρού μήκους ταινία «Indomitable: Prelude» του 2011), δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα δικαιωθούν απόλυτα από το αποτέλεσμα. Όσο για το λιγότερο πληροφορημένο κοινό, το μόνο που έχει να φοβάται δεν είναι παρά οι υπερβολικά αυξημένες προσδοκίες που ίσως να δημιούργησαν τα άκρως ενθουσιώδη σχόλια μετά τις δύο (sold out) προβολές στις Νύχτες Πρεμιέρας. Η ταινία δεν είναι «Hobbit» (υπάρχουν διακριτές επιρροές από τον Tolkien παρεμπιπτόντως), αφού κόστισε μόνο 10.000€, ούτε όμως ένας ακόμη «Σούπερ Δημήτριος». Ο «Αδάμαστος» είναι (σχεδόν) πλήρως απαλλαγμένος από τον ερασιτεχνισμό που θα περίμενε κανείς και σου ζητά να τον πάρεις απόλυτα στα σοβαρά. Το κλείσιμο ματιού του τίτλου σηματοδοτεί ένα στοίχημα που κερδήθηκε. Η ταινία αποτελεί ένα μεγάλο, τολμηρό κατόρθωμα και, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, είναι αλήθεια πως η επιτυχία της οφείλεται στην «αδάμαστη» θέληση των δημιουργών της…

Παρά τα ελαττώματά του, το φιλμ δεν αποτελεί κάτι λιγότερο από ένα θρίαμβο. Η σκηνοθεσία του Θάνου Κερμίτση είναι εντυπωσιακή, καταφέρνοντας να ανταπεξέλθει τέλεια (οι σκηνές δράσης είναι αξιοπρεπέστατες) σε ένα είδος που δοκιμάζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας, ενώ ο ίδιος δίνει μάλιστα και την καλύτερη, μετά από αυτήν του Μελέτη Γεωργιάδη, ερμηνεία της ταινίας. Η εξαιρετική φωτογραφία του Αντώνη Αποστόλου αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ατού της ταινίας, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι τεχνικοί τομείς του, με τα σκηνικά και τα κουστούμια να έχουν βραβευτεί στο διεθνές φεστιβάλ Κύπρου. Τα ψηφιακά εφέ βέβαια είναι, όπως ήταν φυσικό, φτωχά, το γεγονός όμως πως χρησιμοποιούνται ελάχιστες φορές δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει θετικά, ενισχύοντας την αίσθηση του «χειροποίητου» σινεμά, που έχει δημιουργηθεί με γνώμονα το μεράκι των συντελεστών. Τέλος, το επικό μουσικό θέμα του Δημήτρη Παπαβασιλείου αξίζει κάθε χειροκρότημα.

Όλα αυτά συμβάλλουν στη μεγαλύτερη, ίσως, επιτυχία της ταινίας: προσφέρει γνήσιο, αληθινό fun. Και μάλιστα σε μια εποχή που δύσκολα βρίσκεις πραγματικά διασκεδαστικές ελληνικές ταινίες… Ο «Αδάμαστος» είναι στ’ αλήθεια απολαυστικός και σε αυτό βοηθούν σημαντικά και οι τοποθεσίες γυρισμάτων, με τα ελληνικά βουνά να χρησιμεύουν ως ιδανικό (και υπέροχο) σκηνικό.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν η «πρώτη ελληνική ταινία φαντασίας» σημαίνει απαραίτητα πως ανοίγει ο δρόμος για αντίστοιχες ελληνικές παραγωγές, αποτελεί αναντίρρητα όμως μια σημαντική στιγμή για το ελληνικό σινεμά. Αν κάποια από τα πολυάριθμα ενθουσιώδη σχόλια που έχουν ειπωθεί είναι εν μέρει υπερβολικά, το ότι γράφεται ιστορία δεν είναι. Αξίζει να το δείτε!

Βαθμολογία: 2.5/5

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Snow White and the huntsman / Η Χιονάτη και ο κυνηγός (2012)

Πέρα από το γεγονός ότι είναι ασύγκριτα ανώτερο της σαφώς πιο παιδικής εκδοχής της Χιονάτης «Mirror mirror» της ίδιας χρονιάς, το «Snow White and the huntsman» εκπλήσσει ευχάριστα και ως ένα χορταστικότατο μπλοκμπάστερ. Δανειζόμενο εμφανώς από τη μυθολογία και το ύφος του «Lord of the rings», το φιλμ καταφέρνει να προσαρμόσει αποτελεσματικότατα το παραμύθι της Χιονάτης στα μέτρα μιας μεγαλοπρεπούς, σκοτεινής περιπέτειας επικής φαντασίας.

Αν και στο σενάριο δεν εντοπίζεται η παραμικρή έκπληξη (και το μάλλον απογοητευτικό φινάλε θα είχε ανάγκη από μία), η –για το είδος του φιλμ τέλεια- σκηνοθεσία του πρωτοεμφανιζόμενου Rupert Sanders αποτελεί το μεγάλο πλεονέκτημα και το αληθινά αξιοπρόσεκτο επίτευγμα αυτής της «Χιονάτης». Ο Sanders φαίνεται να ξέρει ακριβώς πώς να χειριστεί ένα μπλοκμπάστερ και κατορθώνει να διατηρήσει τη σοβαροφάνειά του στα ιδανικά επίπεδα. Σε ένα διάλλειμα από τη γενική «σκοτεινιά» του, το φιλμ περίπου στα μισά παίρνει μία πνοή αποφόρτισης και υιοθετεί για πρώτη φορά την αισθητική κλασικού παιδικού παραμυθιού, φτάνοντας στην κορύφωση της ψυχαγωγικής απόλαυσης που μπορεί μια ταινία του είδους να προσφέρει.

Βαθμολογία: 3/5