Le prenom / Για όλα φταίει το όνομά σου (2012)

Τα φιλμ «δωματίου» (αυτά δηλαδή που, όπως μπορείτε να καταλάβετε, εκτυλίσσονται συνήθως μέσα σε ένα δωμάτιο, σε πραγματικό ως επί το πλείστον χρόνο) δεν αποτελούν εύκολη υπόθεση, μιας και η ιστορία τους καθοδηγείται σχεδόν ολοκληρωτικά μέσα από τους διαλόγους. Ένα επιτυχές αποτέλεσμα, εντούτοις, μπορεί να αποδειχθεί αληθινά απολαυστικό. Τέτοια είναι η περίπτωση της κινηματογραφικής μεταφοράς του θεατρικού των Matthieu Delaporte και Alaxandre de la Patelliere από τους ίδιους, με τον τίτλο «Για όλα φταίει το όνομά σου» να αναφέρεται στην προσπάθεια εύρεσης ονόματος για τον αγέννητο ακόμα γιο δύο εκ των χαρακτήρων του έργου. Όταν λοιπόν η ταινία ξεκινά αναγράφοντας στους τίτλους αρχής μόνο τα μικρά ονόματα των συντελεστών της, πώς να μην σου κεντρίσει το ενδιαφέρον από τα πρώτα δευτερόλεπτα;

Θέτοντας εύστοχα ως αρχική του προτεραιότητα να βάλει το θεατή σε ένα ευχάριστα ανάλαφρο και εντελώς παρεΐστικο κλίμα, δημιουργεί την απαραίτητη οικεία ατμόσφαιρα. Άλλωστε προσωπικά θεωρώ ως σημαντικότερο συστατικό τέτοιων ταινιών την αίσθηση του ρεαλισμού: Οι διάλογοι και οι χαρακτήρες που μοιάζουν καθημερινοί και γνώριμοι βοηθούν στο να καταφέρει η  ιστορία του απλού εορταστικού δείπνου μίας δεμένης παρέας να σε πείσει ότι σε αφορά. Και γιατί να μην τα καταφέρει, όταν διαθέτει τόσο απολαυστικά προσεγμένους διαλόγους, σκηνοθεσία και ερμηνείες (ιδιαιτέρως από τον Patrick Bruel); Ξεχώρισα μάλιστα ορισμένες κωμικές στιγμές που, χωρίς να είναι πολλές, με έκαναν να γελάσω όσο δεν έχω γελάσει εδώ και πολύ καιρό… Το «Για όλα φταίει το όνομά σου» λοιπόν είναι συνάμα μία απολαυστική κωμωδία, ένα απρόβλεπτο δράμα δωματίου, ένα σχόλιο πάνω στην έλλειψη πραγματικής επικοινωνίας και, φυσικά, η γαλλική απάντηση στο «Carnage» του Roman Polanski, έχοντας μάλιστα, κατά τη γνώμη μου, καλύτερη ροή από εκείνο, από τη μέση και μετά τουλάχιστον…

Να έλλειπε και αυτός ο αισθητά περιττός επίλογος που λήγει το θέμα με τον πλέον ανώδυνο τρόπο…

Βαθμολογία: 3/5