Lost in translation / Χαμένοι στη μετάφραση (2003)

Η ταινία που χάρισε στη Σοφία Κόπολα το Όσκαρ Σεναρίου (και υποψηφιότητες για Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας) ανήκει σε εκείνες που δεν είναι κάθε θεατής σε θέση να εκτιμήσει. Δεν διαθέτει φοβερά δραματικές κινηματογραφικές καταστάσεις, ούτε στηρίζει έστω και λίγο την συναισθηματική της δύναμη στη μουσική επένδυση. Η κόρη του Φράνσις Φορντ Κόπολα, με άλλα λόγια, δεν επενδύει στο πόσο εύκολα θα αγγίξει το κοινό, αλλά στο πόσο βαθιά θα το κάνει… Βασίζεται στην αμεσότητα του ρεαλισμού της και στο ταλέντο των πρωταγωνιστών της και το ίδιο αποτέλεσμα που πολλοί θεατές -ιδίως ανεξοικείωτοι με τέτοιου είδους κινηματογράφο- ενδέχεται να βρουν αδιάφορο και ανιαρό, οι υπόλοιποι θα το αισθανθούν αυθεντικά συγκινητικό!

Σαφώς αυτού του τύπου το εσωτερικό συναίσθημα δεν είναι εύκολη υπόθεση και λογικό να παρατηρούνται ορισμένες σκηνές που μοιάζουν με «μικροπαραφωνίες». Από μία άλλη σκοπιά, το φιλμ θα μπορούσε κοινωνιολογικά να κατηγορηθεί για παραπλανητική απεικόνιση της Ιαπωνίας, μιας και οι κάτοικοι της πρωτεύουσάς της φαντάζουν αποχαυνωμένοι από τους ρυθμούς του σύγχρονου κόσμου και της μεγαλούπολης και, αν μη τι άλλο, εξωφρενικά κακόγουστοι! Είναι προφανές ότι ένας από τους σκοπούς της Κόπολα ήταν το σχόλιο πάνω στις απρόσωπες σχέσεις και ζωές στις μεγαλουπόλεις, απλά προσωπικά θεωρώ πως η χρήση για το σκοπό αυτό μίας πόλης όπου οι πρωταγωνιστές αισθάνονται ούτως ή άλλως ξένοι το κάνει να μοιάζει περισσότερο σαν μία κριτική προς την ίδια την πόλη!

Ας είμαστε ειλικρινείς όμως, έχουν, στ’ αλήθεια, ιδιαίτερη σημασία τα παραπάνω; Όντας ερωτευμένος με την αξέχαστη υπόγεια συναισθηματική δύναμη της ταινίας, προσωπικά δηλώνω πως όχι. Η Κόπολα μιλάει για τις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις, την αποξένωση και την συναισθηματική σύγχυση του ανθρώπου της μεγαλούπολης και μπορεί ο προβληματισμός της εν μέρει να «φαλτσάρει», μα, όπως ακριβώς αν το έργο αποτύγχανε να αγγίξει το θεατή, θα μειωνόταν αναλόγως και η αποτελεσματικότητα του σκεπτικού του, έτσι, εν προκειμένω, μετά από τέτοια συγκινησιακή επιτυχία, δεν μου πάει καν η καρδιά να μιλάω για τα μειονεκτήματά του… Αρκεί η χημεία μεταξύ μιας «νόστιμης» Σκάρλετ Γιόχανσον και ενός εξαιρετικού Μπιλ Μάρεϊ -να αναμειγνύει κωμικότητα και δυστυχία στην ίδια έκφραση!- και η σωστή εκμετάλλευσή της από την εμφανώς ταλαντούχα σκηνοθέτιδα, ώστε να καταφέρουν να δημιουργήσουν την πιο ακαταμάχητη μελαγχολία… Χωρίς να του λείπει μία πικρή αίσθηση του χιούμορ, το «Lost in translation» είναι ικανό να ξυπνήσει τον πιο ευαίσθητο εαυτό που κρύβετε μέσα σας… 

Βαθμολογία: 4/5