Κριτικές ταινιών: 7 dias en la Habana / 7 ημέρες στην Αβάνα (2012)

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

7 dias en la Habana / 7 ημέρες στην Αβάνα (2012)

Από εφτά ταινίες μικρού μήκους, μία για κάθε ημέρα της εβδομάδας, αποτελείται το ισπανόφωνο (στο μεγαλύτερο μέρος του) «7 ημέρες στην Αβάνα», με εφτά διαφορετικούς σκηνοθέτες να έχουν αναλάβει από μία ταινία ο καθένας –μεταξύ αυτών οι Benicio Den Toro, Elia Suleiman, Gaspar Noe και ο Laurent Cantet του εξαιρετικού «Ανάμεσα στους τοίχους». Το κάθε φιλμάκι διαθέτει την δική του αναγνωρίσιμη σκηνοθετική ταυτότητα, όλα κάτω από την σεναριακή επιμέλεια του Κουβανού Leonardo Padura.

Η ταινία επιχειρεί να δημιουργήσει κάτι σαν ένα μικρό πορτρέτο της σύγχρονης Αβάνας, εξερευνώντας διάφορες πτυχές της πόλης, από διαφορετικές οπτικές. Πρωταγωνιστές είναι ένας νεαρός αμερικανός τουρίστας, ένας σκηνοθέτης (ο Emir Kusturica υποδυόμενος τον εαυτό του), που επισκέπτεται την Αβάνα για να παραλάβει ένα βραβείο, μία ταλαντούχα τραγουδίστρια στη μέση ενός ερωτικού τριγώνου, ο Elia Souleiman, επίσης υποδυόμενος τον εαυτό του, σιωπηλά (όπως πάντα) περιπλανώμενος στην πόλη, μία κοπέλα την οποία εξορκίζουν γιατί είναι ομοφυλόφιλη, ένα ζευγάρι ντόπιων και μία ηλικιωμένη Κουβανή που προετοιμάζει μία θρησκευτική γιορτή.

Μέσα από τις ιστορίες αυτές, παρουσιάζεται μία ειλικρινής, αν μη τι άλλο, και αντικειμενική εικόνα για την Αβάνα, η οποία βασικά πρωταγωνιστεί στην ταινία. Μόνο που μπορεί να σε ταξιδεύει, για δύο ώρες, σε μέρη μακρινά και κατά κύριο λόγο άγνωστα σε εμάς, το «7 ημέρες στην Αβάνα» όμως δεν καταφέρνει να σου μείνει αλησμόνητο. Οι εφτά ταινίες που το αποτελούν, μοιάζουν να μην συνδέονται μεταξύ τους, αλλά ούτε και να μπορούν, από την άλλη, να σταθούν η κάθε μία αυτόνομα. Από αυτήν την άποψη πιο ολοκληρωμένο θεωρώ το τρίτο φιλμάκι, του Julio Medem, αν και είναι αυτό που δείχνει το λιγότερο ενδιαφέρον για την πόλη στην οποία γυρίστηκε. Ο Suleiman δεν κάνει παρά μία συρραφή όμορφων, αλλά κουραστικά αργόσυρτων πλάνων και ο Noe περιγράφει μία τελετή μυστηριώδους ατμόσφαιρας, αλλά και υπνωτιστικά αργών ρυθμών. Οι Del Toro («El Yuma») και Trapero («Jam Session») έχουν τις στιγμές τους, αλλά χάνουν στο σύνολο, ενώ το «Dulce Amargo» του Juan Carlos Tabio περνά σχεδόν απαρατήρητο. Καλό για φινάλε το «La Fuente» του Cantet.