Το σκεπτικό του «A few best men»: Παίρνουμε την
επιτυχημένη συνταγή που χρησιμοποίησε το «Ένας θάνατος σε μία κηδεία» και
προσθέτουμε μια γερή δόση από «Hangover». Και τέλος! Η
αναφορά, δε, στο «Ένας θάνατος σε μία κηδεία» μόνο τυχαία δεν είναι, αφού οι
δύο ταινίες προέρχονται από τον ίδιο σεναριογράφο (Dean
Craig)! Χωρίς, μάλιστα, να γνωρίζω το γεγονός αυτό ακόμα, το
«Οι κουμπάροι και το κριάρι» μου έμοιαζε διαρκώς με κακέκτυπο της
(απολαυστικότατης και καθαρά Βρετανικής) κωμωδίας του Frank
Oz –με εξαίρεση τις σκηνές στις οποίες ήταν… φτυστό το «Hangover»!
Το
φιλμ, ελλείψει έμπνευσης, δίνει την εντύπωση πως δεν προσπαθεί καν, στην
πραγματικότητα, να γίνει αστείο –απλά εύχεται πως, με λίγη τύχη, ίσως να
προκαλέσει σε κάποιους το γέλιο! Για το
διαλογικό του κομμάτι δεν το συζητάμε -απολύτως αποτυχημένο χιουμοριστικά και
ξεχειλισμένο από προστυχιές. Από την άλλη,
ομολογουμένως οι παλαβές καταστάσεις του πιθανά να μπορούν να θεωρηθούν
διασκεδαστικές. Αφενός όμως τα πάντα είναι απολύτως αναμενόμενα (εξαρχής ξέρεις
ότι πρόκειται να παρακολουθήσεις μία ταινία για μια παρέα μερικών άκρως
ανώριμων γκαφατζήδων που απλά δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο στο πέρασμά τους…)
και αφετέρου όλη αυτή η ανελέητη καταστροφή μιας επίσημης γαμήλιας τελετής, ειλικρινά,
περισσότερο κατάφερε να με αγχώσει, παρά να με διασκεδάσει!
Και
φτάνουμε τελικά σε ένα φινάλε τα οποίο προσπαθεί τόσο απεγνωσμένα να σε
υποχρεώσει να συγκινηθείς, ώστε, αντίθετα με όλο το υπόλοιπο φιλμ, άθελά του
αποδεικνύεται ικανό να προκαλέσει πραγματικό γέλιο!
Ετυμηγορία;
Πολύ κακό για το τίποτα…
Βαθμολογία: 1/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου