Προσωπικά ελπίζω πως οι τρεις πρώτες ταινίες του Οικονομίδη θα αποδειχτούν μία άτυπη τριλογία, η οποία έκλεισε με τον «Μαχαι- ροβγάλτη», μιας και μου φαίνεται πως ο σκηνοθέτης έχει καταπιαστεί με ένα συγκε- κριμένο θέμα το οποίο θίγει κάθε φορά από ελάχιστα διαφορετικές οπτικές γωνίες, πράγμα που καταντά κουραστικό. Η εντελώς προ- σωπικού ύφους κοινωνική κριτική που ασκεί ο Οικονομίδης είναι αδιαμφισβήτητα επιτυχής, μα πλέον έχει δώσει ότι μπορούσε να προσφέρει και έχει αρχίσει να ξεχειλώνει.
Όπως η «Ψυχή στο στόμα» έχανε από το γεγονός ότι ο θεατής ήταν υποψιασμένος σχετικά με αυτό που επρόκειτο να παρακο- λουθήσει, έτσι και ο «Μαχαιροβγάλτης» διατηρεί δυστυχώς την αίσθηση της επανάληψης ως αχίλλειο πτέρνα. Μοιάζει να παραείναι κοντά υφολογικά και ιδίως θεματικά με την «Ψυχή στο στόμα», πράγμα που ενδεχομένως να μην ενοχλούσε τόσο αν δεν υπήρχαν πολλά κοινά ονόματα στο καστ των δύο ταινιών να ενισχύουν την αίσθηση αυτή. Ειδικά ο (κατά τ’ άλλα πάρα πολύ καλός) Βαγγέλης Μουρίκης μοιάζει να υποδύεται τον ίδιο ακριβώς ρόλο.
Αυτήν τη φορά πάντως, οι ασταμάτητες βωμολοχίες και οι ψυχοφθόροι διάλογοι δεν αποτελούν το κέντρο βάρους της ταινίας και μάλιστα σχεδόν εξαφανίζονται μέσα στην σιωπηλή εξέλιξη της ιστορίας. Ο «Μαχαιροβγάλτης» είναι μία δύσκολη ταινία, με τον δικό της τρόπο. Δεν φτύνει το θεατή κατάμουτρα όπως η «Ψυχή στο στόμα», αλλά είναι εξίσου δύσκολο για εκείνον να «μπει μέσα της», χωρίς να παύει βεβαίως να τον αφορά άμεσα ή, καλύτερα, να αναφέρεται σε αυτόν -να τον έχει και για πρωταγωνιστή και για δεύτερο ρόλο και για κομπάρσο…
Η ταινία διαθέτει μεγάλο ενδιαφέρον στον τρόπο που διατυπώνει το σαρκαστικό της κοινωνικό σχόλιο, μιλώντας μέσω των εικόνων αντί των ομιλιών και χρη- σιμοποιώντας εύστοχους και αληθινά αξιοσημείωτους συμβολισμούς που στρο- βιλίζουν στο μυαλό του θεατή μετά την προβολή. Πολλούς πόντους κερδίζει από το φινάλε, το οποίο προσωπικά βρήκα εξαιρετικό και -εννοείται- απολύτως σαρκαστικό. Δεν λείπουν και ορισμένες άκρως διακριτικές πινελιές μαύρου χιούμορ, ενώ η σύντομη σκηνή με την ματωμένη ελληνική σημαία είναι στ’ αλήθεια μοναδική.
Για να συνοψίσω, στον «Μαχαιροβγάλτη», ο σκηνοθέτης αφήνει λίγο πιο πίσω τους ατελείωτους υβριστικούς διαλόγους των προηγούμενων ταινιών του και μιλάει «σιωπηλά» και πιο καλλιτεχνικά μέσω εικόνων και συμβολισμών. Εκεί όμως που χάνει το στοίχημα είναι στο γεγονός ότι ο θεατής που έχει ξαναδεί (ή ξαναζήσει..;) την κοινωνική κριτική του Οικονομίδη άλλες δύο φορές νομίζω πως θα θεωρήσει την τρίτη του κινηματογραφική προσπάθεια σε μεγάλο μέρος κουραστικά επαναλαμβανόμενη.
Θέλω να κλείσω ομολογώντας πόσο εμφανώς ταλαντούχο θεωρώ τον Γιάννη Οικονομίδη και πόσο με κέρδισε ήδη από την πρώτη του ταινία. Νομίζω όμως πως είναι καιρός να αλλάξει κεφάλαιο και να ρίξει το αιχμηρό κινηματογραφικό του βλέμμα αλλού…
Βαθμολογία: 3/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου