Το «Planet Terror», του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, είναι μία διασκεδαστικότατα απωθητική κινηματογραφική φάρσα, που τελικά όμως αποδεικνύεται ασύγκριτα κατώτερη από το «αδερφάκι» της, το «Death Proof» του Ταραντίνο. Στην αρχή της ταινίας είχα πραγματικά εντυπωσιαστεί, γιατί παρακο- λουθούσα ένα θέαμα κάκιστης ποιότητας, το οποίο έβρισκα καταπληκτικό! Αυτό το πανηγύρι αίματος, βίας, νοσηρότητας και αηδίας θα μπορούσε να σηματοδοτεί τον ορισμό της ένοχης απόλαυσης, γιατί πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν… χάρμα οφθαλμών!
Όμως, όταν αυτό που φτιάχνεις δεν είναι παρά μία φάρσα, είναι δύσκολο να διατηρήσεις αφενός το ενδιαφέρον της και αφετέρου την ισορροπία των αναλογιών της μέχρι τέλους. Και από τη στιγμή που ο θεατής αρχίζει να μην είναι σίγουρος για το αν αυτό που παρακολουθεί είναι αστείο ή σοβαρό, η ταινία την χάνει τη μπάλα…
Κακές στην πλειοψηφία τους οι ερμηνείες και ο πρωταγωνιστής εκνευριστικός.
Βαθμολογία: 2/5
Θα συμφωνήσω μαζί σου. Νομίζω ότι ο Ροντρίγκεζ έχασε κάπου την μπάλα μέσα στον οχετό της σπλατεριάς για να πουλήσει μια δήθεν ένοχη απόλαυση. Το να πουλάς άφθονο αίμα στην ταινία σου δεν την κάνει αυτόματα ένοχη απόλαυση. Κάποτε ο Πίτερ Τζάκσον έκανε το “Braindead” που έχει χαρακτηριστεί δικαίως ως η πιο αιματοβαμμένη ταινία όλων των εποχών. Η διαφορά τους όμως είναι τεράστια. Αντιθέτως το “Machete” πιστεύω ότι πέτυχε το σκοπό του για τον οποίο γυρίστηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφή1,5/5: Μέτρια
Δεν έχω δει το «Braindead» και θέλω πολύ να το δω κάποια στιγμή. Το «Machete» δεν σκοπεύω να το δω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι ο μόνος που του άρεσε το Planet terror? Όχι ότι ήταν φυσικά καμιά ταινιάρα, αλλά τη βρήκα διασκεδαστική. Εμένα μου φάνηκε ότι κράτησε το χαβαλετζίδικο σπλατερικό στιλάκι, χωρίς να θέλει να ανεβάσει ψηλά τον ποιοτικό πήχη. Αντίθετα το Death proof μου φάνηκε ότι είχε πολύ μπλα μπλα. Για grindhouse ήθελα πιο πολύ δράση νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το Braindead, δες το οπωσδήποτε. Ο ορισμός των b movies.
Αρχικά κι εγώ το καταδιασκέδαζα. Σιγά σιγά όμως έχανε και έχανε και έχανε.. μέχρι που κατέλειξε πολύ κουραστική και δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει, ενώ οι πρωταγωνιστές μου την έδιναν στα νεύρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μπλα μπλα του death proof ήταν νομίζω μέρος του στυλ του και της καλτ διάθεσής του, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό.. Ε, ένας είναι αυτός ο Ταραντίνο..