Ευχάριστη, διασκεδαστική ταινία με ενδιαφέρον θέμα, που αφηγείται τη δημιουργία του “greatest love story of them all” «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Το να υποδυθείς τον Σαίξπηρ, σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά ο (βασικά άγνωστος) Τζόζεφ Φάινς αποδεικνύεται πολύ καλή επιλογή και όχι μόνο πείθει στο ρόλο που του έχει ανατεθεί, αλλά νομίζω και ότι σηκώνει στις πλάτες του ένα τεράστιο κομμάτι του φιλμ. Το υπόλοιπο στηρίζεται αφενός μεν στα υπόλοιπα ονόματα που απαρτίζουν το καστ (Πάλτροου, Ρας, Φερθ, Άφλεκ, Γουίλκινσον και Ντεντς) και αφετέρου δε στο έξυπνο και γεμάτο ιδέες σενάριο.
Ο σκηνοθέτης Τζον Μάντεν όμως, ενώ είχε στα χέρια του μια πολλά υποσχόμενη πρώτη ύλη, στο δρόμο μοιάζει να έχασε τον προσανατολισμό του. Το αποτέλεσμα είναι να μην είσαι σίγουρος αν παρακολουθείς μια κωμωδία με έντονα δραματικά στοιχεία ή ένα δράμα με έντονα κωμικά στοιχεία… Έτσι, ενώ θα μπορούσε να ήταν επιτυχημένο αν ξεκαθάριζε προς τα πού κινείται, το έργο αυτοκαταστρέφεται γιατί δεν τηρεί τις αναλογίες…
Ο θείος Όσκαρ βέβαια το λάτρεψε και του χάρισε εφτά αγαλματίδια… Μεταξύ αυτών και Καλύτερης Ταινίας! Επίσης βραβεύτηκε η ξινή Πάλτροου, αλλά και η Τζούντι Ντεντς που ναι μεν ήταν πολύ καλή, συνολικά όμως έπαιξε γύρω στα 5 λεπτά σε όλη την ταινία!
Το Όσκαρ Σεναρίου ήταν αρκετά δικαιολογημένο, αν και σίγουρα υπήρξαν και καλύτεροι ανταγωνιστές τη χρονιά εκείνη. Όσο για τα εξαιρετικά του κουστούμια, το φιλμ δεν θα μπορούσε να μην βραβευτεί…
Βαθμολογία: 2.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου