Ο Woody Allen σε μία από τις σοβαρότερες και πιο ώριμες στιγμές του. Η σκηνοθεσία του είναι μοντέρνα, εντυπωσιακά προσεγμένη και γενικότερα εκπληκτική. Το σενάριο αριστουργηματικό. Πάνω σε ένα συνηθισμένο θέμα χτίζει μια ιστορία γεμάτη αμείωτο ενδιαφέρον, που άλλοτε ξεχειλίζει από ρομαντισμό και άλλοτε καθηλώνει με το απίστευτο σασπένς της. Από τον εξαιρετικό πρόλογο μέχρι το πανέξυπνα ανατρεπτικό φινάλε, θίγει επανειλημμένως φιλοσοφικά ερωτήματα πάνω στον καθοριστικό ρόλο της τύχης στη ζωή των ανθρώπων (η οποία συμβολίζεται με έναν αγώνα τένις). Η τελική κορύφωση του στοχασμού αυτού είναι τουλάχιστον ιδιοφυής…
Άλλοι επιμέρους προβληματισμοί του έργου αφορούν την δικαιοσύνη και την ανθρώπινη συνείδηση.
Η όπερα ως μουσική υπόκρουση είναι απολύτως εύστοχη και συνοδεύει επιβλητικά τους ηθοποιούς που προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Ο Jonathan Rhys Meyers στον πρωταγωνιστικό ρόλο με μια μετρημένη ερμηνεία ενσαρκώνει ικανοποιητικά έναν πολύ ενδιαφέρων, σχεδόν τραγικό χαρακτήρα. Τυφλωμένος από τον έρωτα, ο Chris γίνεται επιπόλαιος και, δέσμιος των συναισθημάτων του, οδηγείται σε ένα τρομακτικό δίλλημα (μεταξύ της άνετης, σίγουρης ζωής που καθένας θα ονειρευόταν και του απόλυτου πάθους) και καλεί τον θεατή να βάλει τον εαυτό του στη θέση του.
Όλα τα πρόσωπα που τόσο αριστοτεχνικά σκιαγραφεί ο Άλεν, πέρα από το ότι αποτελούν θύματα της τύχης και των συμπτώσεων, έχουν αδυναμίες, που τα καθιστούν φιγούρες εντυ-πωσιακά ρεαλιστικές, στις οποίες πολλοί θεατές θα εντοπίσουν κομμάτια του εαυτού τους…
Με λίγα λόγια, το «Match Point» είναι μία αριστουργηματική τραγωδία, αλλά και μία από τις καλύτερες ταινίες του Woody…
Δυστυχώς όσο σημαντικές κι αν είναι οι επιλογές που κάνουμε, τα πάντα κρέμονται από μία λεπτή κλωστή που ονομάζεται τύχη…
Βαθμολογία: 5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου