Έχοντας φτάσει και πλέον ξεπεράσει τα 80 χρόνια σε ηλικία, ο Clint Eastwood πραγματοποιεί μια τολμηρή κίνηση, από τη μία γιατί σκηνοθετεί μια ταινία αρκετά διαφορετική από αυτές που χαρακτηρίζουν τη φιλμογραφία του και από την άλλη γιατί επιχειρεί να απεικονίσει την ίδια την μετά θάνατον ζωή, πράγμα που θα μπορούσε να διχάσει τους θεατές. Όμως ο προβληματισμός της ταινίας δεν αφορά το «τι συμβαίνει μετά». Σε αυτό το ερώτημα (που, καλώς ή κακώς, απασχολεί όλους μας), το φιλμ δίνει μία από τις πολλές –υποκειμενικές- απαντήσεις που θα μπορούσαν να δοθούν και μάλιστα από την εναρκτήρια κιόλας σεκάνς -η οποία, παρεμπιπτόντως, είναι καταπληκτικά σκηνοθετημένη…
Αυτό λοιπόν που, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, ενδιαφέρει τον Eastwood σαφώς και δεν είναι να απαντήσει στο αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αλλά το ότι πρέπει να ξεπεράσουμε ή να συμφιλιωθούμε με την ιδέα του θανάτου, είτε του δικού μας είτε αγαπημένων μας προσώπων, ώστε να μπορούμε να ευχαριστηθούμε την ίδια τη ζωή…
Τρεις διαφορετικές ιστορίες εξελίσσονται παράλληλα (αν και υπάρχει μια μικρή ανισότητα μεταξύ τους): Μια επιτυχημένη Γαλλίδα δημοσιογράφος, ύστερα από ένα συμβάν που την φέρνει ‘σε επαφή’ με τον θάνατο, βλέπει τη ζωή της να αναστατώνεται και την καριέρα της να καταρρέει, ένας άντρας μπορεί να επικοινωνεί με τον άλλο κόσμο, πράγμα όμως που κάνει σχεδόν αδύνατη την προσαρμογή του σε αυτόν εδώ και, τέλος, ένα δωδεκάχρονο αγόρι χάνει τον δίδυμο αδελφό του, που αποτελούσε το έτερον ήμισύ του. Οι τρεις ιστορίες θα διασταυρωθούν και ο ένας χαρακτήρας θα βελτιώσει τη ζωή του άλλου……
Βαθμολογία: 3/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου