Ο Λαρς Φον Τρίερ καταφέρνει να τραβάει τα βλέμματα με κάθε καινούρια ταινία του (και όχι μόνο).
Έτσι και η τελευταία του, «Μελαγχολία», είναι γεγονός. Παράλληλα, είναι και μία από τις πιο προσωπικές του δημιουργίες, μιας και αποτυπώνει στο φακό την δικιά του κατάθλιψη.
Η «Μελαγχολία» αρχικά ξεκινά με έναν πρόλογο στον οποίο πρέπει κανείς να δώσει ιδιαίτερη προσοχή, μιας και σε πολλά σημεία στην ταινία γίνονται αναφορές σε αυτόν, αλλά παίζει και σημαντικότερο ρόλο από απλή περίληψη και εισαγωγή στο έργο.
Στη συνέχεια, αυτό χωρίζεται σε δύο μέρη. Οι αναφορές του πρώτου στο δεύτερο είναι βασικά έμμεσες.
Το πρώτο μέρος είναι καταπληκτικό. Ο Τρίερ κοιτά στα μάτια την ψυχική νόσο που τον βασανίζει και την παρουσιάζει απίστευτα αποτελεσματικά. Σε βυθίζει βαθιά μέσα στην ψυχολογία της ηρωίδας του, ακόμα κι αν τα αίτια της κατάθλιψής της είναι εν μέρει και μεταφυσικά. Υπάρχει τόσο βαθύ ψυχολογικό υπόβαθρο, ώστε μπορεί να κάνει και το θεατή να καταλάβει πώς νιώθει η πρωταγωνίστρια, να αισθανθεί λες και είναι μέχρι και ο ίδιος σε κατάθλιψη! Η ζεστή ατμόσφαιρα του γαμήλιου πάρτι της ταινίας μοιάζει ψυχρή και, όπως και η Τζαστίν, αντίθετα από όλους τους ανθρώπους που χορεύουν, γελάνε και διασκεδάζουν, εσύ αισθάνεσαι να ασφυκτιάς…
Εδώ πρέπει να σημειωθούν και τα εξαιρετικά μουσικά κομμάτια του Βάγκνερ, τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί σοφά και δένουν θριλερικά με το φιλμ.
Το δεύτερο κομμάτι της ταινίας δεν είναι κακό, απλώς συγκριτικά με το πρώτο φαντάζει αδύναμο. Ορισμένες φορές η φωτογραφία πραγματικά σε μαγεύει, αλλά ο Τρίερ δεν σε αγγίζει όσο στο πρώτο μέρος, είναι λιγότερο διεισδυτικός, σχετικά επίπεδος και μονοδιάστατος.
Από πλευράς ερμηνειών, η Κρίστεν Ντανστ είναι εκπληκτική, κάτι το οποίο χρωστάει στον Λαρς Φον Τρίερ που θα μπορούσαμε να πούμε πως άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για την καριέρα της. Πάρα πολύ καλός και ο γιος του Ντόναλντ Σάδερλαντ, Κίφερ, αλλά και η Σαρλότ Γκαινσμπούρ του «Αντίχριστου».
Συνοπτικά:
Συνοπτικά λοιπόν, έχουμε μια εικαστικά εντυπωσιακή, αλλά ως σύνολο μάλλον άνιση ταινία ως προς τα δύο μέρη στα οποία είναι χωρισμένη. Χωρίς αυτό να πειράζει ιδιαίτερα, απλά δεν καθιστά την «Μελαγχολία» όσο καλή όσο θα μπορούσε να είναι. Το πρώτο της κομμάτι διαθέτει αριστουργηματικό ψυχολογικό υπόβαθρο, το δεύτερο είναι από την μία μαγευτικό, από την άλλη εφιαλτικό, αλλά σε σχέση με το πρώτο θα το χαρακτήριζα σχετικά αδύναμο. Αξιοπρόσεκτο είναι πάντως το γεγονός ότι ο Λαρς Φον Τρίερ κατορθώνει να βρει τη δύναμη και, μέσα από την κατάθλιψή του, να βγάζει ταινίες. Στην συγκεκριμένη μάλιστα μοιάζει να κλείνει ειρωνικά το μάτι στον θεατή σχετικά με την πάθησή του, σαν να λέει με τον πεσιμισμό του ότι έχει δίκιο…
Βαθμολογία: 3.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου