Γιατί είναι ένα πρωτότυπο love story που προσπαθεί ταυτοχρόνως να αποδομήσει τις ερωτικές σχέσεις, να στοχαστεί φιλοσοφικά και, φυσικά, να σχολιάσει τη συμβολή της τεχνολογίας στην αποξένωση των ανθρώπων στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις.
(Βαθμολογία: 3.5/5)
Γιατί πρόκειται για συγκινητικό, ανθρώπινο, σκληρό και ψυχολογικά διεισδυτικό ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο στα καλύτερά του.
(Βαθμολογία: 3.5/5)
Γιατί ο χαρακτήρας του Bruce Dern όχι απλώς είναι αξιαγάπητος, αλλά διαπερνά τα μάτια σου και σε κοιτάζει απευθείας στην ψυχή.
(Βαθμολογία: 3.5/5)
Γιατί ο αδιάκοπα πειραματιζόμενος Trier εξερευνά τη σεξουαλικότητα σε ένα συναρπαστικό και κινηματογραφικά άκρως ανατρεπτικό έπος, που το σκέφτεσαι για καιρό μετά τη θέαση.
(Βαθμολογία: 3.5/5)
Γιατί είναι ένας εντυπωσιακός κινηματογραφικός άθλος, θρίαμβος του μινιμαλισμού και του ρεαλισμού.
(Βαθμολογία: 4/5)
(Βαθμολογία: 4/5)
Στην αρχή, μου έδινε τη χλιαρή εντύπωση μιας καθαρά οσκαρικής ταινίας. Στο τέλος, με είχε διαλύσει...
Από τις καλύτερες κινηματογραφικές ματιές στο σκληρό θέμα που πραγματεύεται.
(Βαθμολογία: 4/5)
Γιατί είναι ένα -τόσο απολαυστικό όσο και συγκινητικό- παραμύθι, που διαδραματίζεται στην πραγματικότητα.
(Βαθμολογία: 4/5, κριτική εδώ)
Γιατί είναι ένα καταπληκτικό θρίλερ μυστηρίου, καθηλωτικό, ατμοσφαιρικό, σκληρό και σχεδόν βασανιστικό, που σου ξυπνά όλες τις αισθήσεις και τις κρατά τεταμένες μέχρι το τέλος.
(Βαθμολογία: 4/5)
"Τρεις ώρες μιας εκπληκτικά ακριβούς αποτύπωσης της συναισθηματικής διαδρομής μίας σχέσης, από την έναρξη ως το τέλος της, μαζί με ό,τι προηγείται και ό,τι έπεται αυτής."
(Βαθμολογία: 4/5, κριτική εδώ)
Γιατί ο Jesse και η Celine στη δημόσια ζωή τους υποδύονται απερίγραπτα πειστικά τον Ethan Hawke και την Julie Delpy.
(Βαθμολογία: 4.5/5, κριτική εδώ)
Ειδική μνεία:
Τα χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος: Όπως και ο περσινός "Σούπερ Δημήτριος", πρόκειται για την αγαπημένη ελληνική low-budget ταινία της χρονιάς. Μόνο που εδώ υπάρχει το ίδιο μεράκι αλλά όχι ο ερασιτεχνισμός, το ίδιο κέφι, αλλά μαζί και πρωτοπορία. Ή, απλά, είναι η πρώτη σοβαρή ελληνική ταινία φαντασίας. Και είναι το λιγότερο αξιοπρεπέστατη.
(Βαθμολογία: 2.5/5)
Byzantium: Δεν είναι επιπέδου "Interview with a vampire", είναι όμως μια ατμοσφαιρική ταινία που αντιμετωπίζει τους βρικόλακες με αυτήν την υπέροχη μελαγχολία που σε κάνει να αισθάνεσαι πως ο Neil Jordan είναι από τους λίγους σκηνοθέτες που πιστεύουν ακόμα στη μαγεία του βαμπιρικού μύθου.
(Βαθμολογία: 3/5)
The world's end: Άλλη μία άκρως απολαυστική κωμωδία από το αγαπημένο τρίο Edgar Wright-Simon Pegg-Nick Frost, που φτιάχνει ένα ακόμη ενθουσιώδες κοκτέιλ κινηματογραφικών ειδών και σου προσφέρει ένα δίωρο γεμάτο pure fun.
(Βαθμολογία: 3/5)
Οι απογοητεύσεις της (blogοσκαρικής) σεζόν:
Evil dead: Τόσα χρόνια αναμονής για μια ταινία που έχουμε ξαναδεί αμέτρητες φορές.
(Βαθμολογία: 1/5)
Man of steel: Ξεχάστε τον Σούπερμαν που ξέρατε. Αυτός εδώ ήρθε για να γκρεμίσει τα πάντα. Δυστυχώς, όσο πιο κυριολεκτικά γίνεται.
(Βαθμολογία: 1.5/5)
Τα "μηδενικά":
Vive la Fravce: Ζήτω η Γαλλία, όχι όμως και το σινεμά της.
Spring breakers: Είναι φανερό πως ο Korine έχει ταλέντο στα βίντεο κλιπ. Όχι όμως αν διαρκούν 90 λεπτά...
Τα περσινά blogoscars εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου