Σίκουελ του πολύ καλού πρώτου «Saw», το οποίο μάλλον θα προτιμούσαμε να μην υπήρχε καν. Ο σκηνοθέτης Ντάρεν Λυν Μπούσμαν προσπαθεί να κοπιάρει το σκηνοθετικό ύφος του Τζέιμς Γουάν δίνοντας πολύ περισσότερη έμφαση στη βία, δημιουργώντας μια απα- ράδεκτη γλοιώδη ατμόσφαιρα και σκηνο- θετώντας απολύτως τηλεοπτικά.
Η ταινία διαθέτει ενδιαφέρον σε δύο στοιχεία: Πρώτον, επιχειρεί να εμβαθύνει στον χαρα- κτήρα του διεστραμμένου όσο και ευφυή δολοφόνου Jigsaw και μαθαίνουμε στοιχεία για το παρελθόν του. Δεύτερον, θέλει να δείξει τις συνέπειες του πανικού και πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος που απειλείται η ζωή του.
Από κει και πέρα, αν και σε γενικές γραμμές το σενάριο είναι αρκετά ενδιαφέρον, δεν του λείπουν ορισμένες αφέλειες και πέρα από τον Jigsaw, δεν δείχνει ενδιαφέρον για κανέναν άλλον χαρακτήρα, με αποτέλεσμα όλοι να είναι εντελώς επιφανειακοί. Η αντιμετώπιση του σεναρίου από τον Μπούσμαν είναι κάκιστη, μιας και κάνει τις σκηνές με την αστυνομία να μοιάζουν βγαλμένες από αστυνομικό σίριαλ, διαλύοντας όποια ατμόσφαιρα προσπαθούν να δημιουργήσουν τα φυλακισμένα θύματα που παλεύουν (μεταξύ τους) για τη ζωή τους.
Ο Τόμπιν Μπελ στο ρόλο του Jigsaw δίνει ίσως την μοναδική σχετικά αξιόλογη ερμηνεία της ταινίας και είναι ο μοναδικός χαρακτήρας ο οποίος σε κάνει να τον συμπαθήσεις. Και αυτό είτε δείχνει πόσο έχει αποτύχει το έργο, είτε, αν υποθέσουμε ότι έγινε ηθελημένα από τους δημιουργούς, το φιλμ είναι ιδεολογικά απαράδεκτο -δεν σε κάνει να συμπαθήσεις κανένα από τα τόσα κακόμοιρα θύματα, αλλά μονάχα τον ίδιο τον νοσηρό δολοφόνο!
Το φινάλε της ταινίας έχει ενδιαφέρον από τη μία, αλλά βασικά δεν είναι παρά μια ηλίθια δικαιολογία για να τριτώσει η σειρά.
Βαθμολογία: 1/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου