The Army of darkness / Ο στρατός του σκότους (1992)

Το αξιοσημείωτο με την «Evil dead» τριλογία είναι το γεγονός πως κάθε μία από τις τρεις ταινίες της ανήκει σε διαφορετικό κινηματογραφικό είδος! Ενώ το πρώτο –και καλύτερο- μέρος είναι καθαρά μια ταινία τρόμου, το δεύτερο, ανατρέποντας τα δεδομένα εκείνου, αποτελεί μια horror comedy και το τρίτο απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από το ύφος της πρώτης ταινίας και κλείνει την τριλογία με μια στροφή στην κωμική περιπέτεια, με ελάχιστα στοιχεία τρόμου.

Διακόπτοντας σχεδόν κάθε συγγένειά του με το horror genre, αλλά και με την ίδια τη σειρά στην οποία ανήκει, το «Army of darkness» μεταφέρει τους γνωστούς δαίμονες στα χρόνια του Μεσαίωνα, μάλλον απομυθοποιώντας τους και αφαιρώντας -αφελώς- κάθε τρομακτικό στοιχείο από πάνω τους. Ανάμεσα σε αυτούς, σε ιππότες, άλογα και μεσαιωνικά κάστρα, βρίσκεται, φυσικά, ο Bruce Campbell να πετσοκόβει με το αλυσοπρίονό του, να πυροβολεί με την καραμπίνα του και, κυρίως, να το διασκεδάζει αφάνταστα. Πολλή λογική εδώ μην ψάχνετε και σοβαρότητα καθόλου, μιας και ο Raimi, όπως και στο «Evil dead 2», κάνει ξεκάθαρα χαβαλέ, σατιρίζει κινηματογραφικά κλισέ και αυτοσαρκάζεται εμφανώς και ασυστόλως.

Δυστυχώς όμως, το κέφι από μόνο του δεν καθιστά μια ταινία καλή και η παλαβομάρα του Raimi είναι εδώ μονίμως συνδεδεμένη με μια αισθητή αφέλεια, η οποία μάλιστα αγγίζει τα όρια της ανοησίας. Και αυτή η αφέλεια μοιάζει να μην προέρχεται μόνο από την παντελή αδιαφορία του Raimi για την ποιότητα της ταινίας του, αλλά και από έλλειψη έμπνευσης…

Τουλάχιστον, χάρη στην τρέλα του το φιλμ καθίσταται πράγματι διασκεδαστικό και παρά την αφέλειά του. Μέχρι τα μισά της διάρκειάς του. Διότι στη συνέχεια τίθεται κι άλλο ζήτημα: αυτό του budget. Αισθητά μεγαλύτερο μεν από εκείνα των δύο πρώτων φιλμ, πολύ μικρό δε για να στηριχτούν πάνω του οι απαιτητικές σκηνές της «μεγάλης» τελικής μάχης. Το αποτέλεσμα αποδεικνύεται ιδιαιτέρως κουραστικό για τα σημερινά δεδομένα.

 Ίσως, εντέλει, αυτό που χρειαζόταν ο τιτλοφορούμενος «Στρατός του σκότους» να ήταν μια ακόμα πιο απροκάλυπτη (από την ήδη σαφή του) αυτοσαρκαστική διάθεση. Ίσως πάλι, να είχε ανάγκη μονάχα ένα ψηλότερο budget. Ή ίσως να είναι απλώς περιττός…

Βαθμολογία: 1.5/5