Ίσως η πιο εις
βάθος «καλοκαιρινή» ταινία που θα δείτε φέτος! Κι αυτό δεν πηγάζει απλώς από το
γεγονός ότι πρόκειται για μια ανάλαφρη κομεντί, αλλά από την ουσία του
χαρακτηρισμού: το ότι σε κάνει να βγεις από την αίθουσα με ένα βαθύ χαμόγελο και
γεμάτος αισιοδοξία…
Ο σκηνοθέτης των
δύο πρώτων «Iron Man» Jon Favreau σκηνοθετεί, γράφει και
πρωταγωνιστεί σ’ αυτήν την κομεντί μαγειρικής με στοιχεία road movie, χωρίς διάθεση να δημιουργήσει κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό, ξεχωρίζοντας
ωστόσο τρανταχτά από το σωρό. Αν στο πρώτο μισό του φιλμ το αδιέξοδο του ήρωα
αντιμετωπίζεται μάλλον ρηχά προς αποφυγήν της επιβάρυνσης του κλίματος και η
υπερβολή της ιντερνετικής δημοτικότητας που αυτός λαμβάνει αφαιρεί πόντους
ρεαλισμού από το σενάριο, είναι στη συνέχεια που ο Favreau μας πείθει στ’ αλήθεια γιατί πρέπει να τον πάρουμε
στα σοβαρά. Ο χαρακτήρας του αποφασίζει να πουλά, πλανόδιος, φαγητά στο δρόμο
και, ως σκηνοθέτης, στρέφει τη γεμάτη νοστιμιές κινηματογραφική καντίνα του σε
διαδρομές διασκεδαστικού περιτυλίγματος (η επέμβαση του αστυνομικού είναι
ξεκαρδιστική) και βαθιά ευαίσθητου υποβάθρου. Ταυτόχρονα, λοξοκοιτάζει
(χιουμοριστικά) και την παντοδυναμία των Smartphones και των κοινωνικών δικτύων, χωρίς ωστόσο να παίρνει
θέση απέναντί της.
Το τέλος μπορεί να
παραείναι «happy» (και προβλέψιμο) για να μας κάνει αίσθηση, αλλά είναι κι αρκετά
συγκρατημένο ώστε ούτε να μας ενοχλεί. Άλλωστε, ανεξαρτήτως κατάληξης, η πορεία
ήταν απόλυτα ευχάριστη, χάρη στην ισχυρή της αισιοδοξία, και κατά βάθος
ιδιαιτέρως ειλικρινής, χάρη στην τρυφερή καρδιά της.
Βαθμολογία: 3/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου