Jeux d' enfants / Αγάπα με αν τολμάς (2003)

Το «Αγάπα με αν τολμάς» είναι μία ταινία, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικά υπερεκτιμημένη. Αυτό που οφείλω να ομολογήσω σχετικά με αυτήν είναι ότι πραγματικά λάτρεψα την κεντρική της ιδέα, αυτήν ενός αγέραστου έρωτα που εκφράζεται μέσω ενός εκκεντρικού παιχνιδιού, το οποίο με τον καιρό ξεφεύγει από κάθε έλεγχο... Στ’ αλήθεια ευρηματική και πρωτότυπη, η κεντρική αυτή ιδέα θα μπορούσε με την κατάλληλη διαχείριση να δημιουργήσει όντως το αριστούργημα που πολλοί περιγράφουν.

Μα η προσωπική μου άποψη είναι πως ο δημιουργός της ταινίας, Yann Samuell, στην πρώτη του ακόμα κινηματογραφική προσπάθεια, παρουσιάζει τρανταχτά σημάδια ερασιτεχνισμού –σε κάθε τομέα. Από το (γεμάτο με διαλόγους που βρήκα εντελώς άστοχους) σενάριο, το οποίο γενικά δεν κατάφερε να με κάνει να κατανοήσω τους χαρακτήρες και σπάνια με ταύτιζε με αυτούς, μέχρι και τη σκηνοθεσία που προσπαθεί να αναδείξει την ταινία σε μία νέα «Αμελί», αλλά τελικά την κάνει να μοιάζει περισσότερο με κακέκτυπό της. Ο Samuell υιοθετεί το ρομαντικά παιγνιώδες στυλ του Jean-Pierre Jeneut, αλλά ενώ ο τελευταίος σε μάγευε, ο Samuell ενίοτε σε μπερδεύει και ενίοτε αφαιρεί, αντί να προσθέτει, ρομαντισμό, με τα «cool» σκηνοθετικά του τρικ να αποδεικνύονται εξεζητημένα. Ομοίως, η προσπάθεια να χτίσει μία ατμόσφαιρα παραμυθένια πολύχρωμη καταλήγει σε αποτυχία, μια και τα χρώματα παραπέμπουν περισσότερο στο κιτς.

Οφείλω όμως να προσθέσω και να τονίσω πως η δύναμη των συναισθημάτων είναι αυτή που μετράει σε ταινίες σαν αυτή και υπάρχουν ορισμένες στιγμές για τις οποίες και μόνο ολόκληρη η ταινία αξίζει πραγματικά! Η σκηνή, για παράδειγμα, της καταδίωξης του πρωταγωνιστή από την αστυνομία ήταν ό,τι πιο συναισθηματικά δυνατό, αλλά και ευρηματικό είχε να προσφέρει το φιλμ –αληθινά συγκλονιστική!

Βαθμολογία: 2.5/5