Un monstre a Paris / Το τέρας του Παρισιού (2011)

Συν-σκηνοθέτης των «Ο δρόμος για το Ελ Ντοράντο» και «Καρχαριο-μάχος», ο Bibo Bergeron είναι αυτή τη φορά υπεύθυνος για μια γαλλική ταινία κινουμένων σχεδίων, η οποία βαδίζει στα χνάρια αντίστοιχων, μεγαλύτερων αμερικάνικων παραγωγών -όπως οι παραπάνω. Εξαιτίας αυτού βέβαια, δεν διαθέτει τη γαλλική φινέτσα που κανείς θα περίμενε, ούτε και οποιαδήποτε υφολογική συγγένεια με αγαπημένα γαλλικά καρτούν όπως αυτά του Sylvain Chomet (αν και ο χαρακτήρας του σερβιτόρου είναι σχεδιασμένος με μια υπερβολή που ενδεχομένως παραπέμπει στο «Τρίο της Μπελβίλ»). Να σημειωθεί άλλωστε πως στην παραγωγή συμμετέχει και ο Luc Besson, γεγονός που από μόνο του καθιστά σαφή τον εμπορικό προσανατολισμό του φιλμ.

Ως μια εμπορική λοιπόν ταινία κινουμένων σχεδίων, το «Τέρας του Παρισιού», βασικά, τα πάει περίφημα. Διαθέτει σε γενικές γραμμές ό,τι θα απαιτούσε κανείς από αυτό. Είναι αστείο, περιπετειώδες και ρομαντικό και έχει ζωηρούς χαρακτήρες κι ένα στόρι το οποίο μπορεί να μη βλέπουμε για πρώτη φορά, παραμένει όμως έξυπνο και τρυφερό, ενώ, όντας σχετικά παλιομοδίτικο, προκαλεί μια ευχάριστη νοσταλγία. Σε αυτή συμβάλουν επίσης και οι μουσικές στιγμές του, με τα τραγούδια που ερμηνεύουν απολαυστικά η Vanessa Paradis και ο Mathieu “M” Chedid να φαντάζουν βγαλμένα από καρτούν άλλης εποχής.

Μόνο που, έχοντας η ταινία καταφέρει να γίνει ικανοποιητικότατη και απόλυτα ευχάριστη, μοιάζει να μην τολμάει ποτέ να προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω. Δεν υπάρχει κάποια έκπληξη στην ιστορία, ούτε καθίσταται ποτέ ξεκαρδιστική, ούτε και συγκινητική, παρόλο που θέτει τις βάσεις για να το καταφέρει. Πέρα από λίγες μικρο-αφέλειες και κάποιες σχετικά βεβιασμένες σκηνές χιούμορ ή δράσης που παρατηρούνται -κυρίως στην αρχή, πριν βρει το ρυθμό του- αλλά και εύκολα αγνοούνται, δεν υπάρχει κάτι το οποίο ξενίζει στη θέαση του φιλμ. Είναι όμως κρίμα να παγιδεύεται σε μια ανάγκη να πατάει στη σίγουρη ασφάλεια και εξαιτίας αυτής να μην κατορθώνει να μιλήσει απευθείας στην καρδιά του θεατή.

Η αλήθεια είναι πως αυτή η έλλειψη τόλμης οφείλεται μάλλον στην προσπάθεια της ταινίας να μοιάσει στα μεγαλύτερου βεληνεκούς καρτούν της απέναντι όχθης του Ατλαντικού, κάτι που όπως προαναφέρθηκε πραγματοποιείται, πλην όχι πάντα με επιτυχία. Από το να υιοθετεί όμως παρόμοια με των Αμερικάνων κλισέ και να προσπαθεί εκβιαστικά να συγκινήσει, η ταινία είναι αναμφίβολα προτιμότερη στην παρούσα μορφή της…

Πάνω απ’ όλα, άλλωστε, είναι οι καλές προθέσεις και η αγνή καρδιά του που κάνουν το «Τέρας του Παρισιού» να σε κερδίσει…

Βαθμολογία: 2.5/5