Dead shadows (2012)

Μια low-budget ταινία εξ’ ορισμού απαιτεί ένα θεατή πρόθυμο να προσπεράσει πολλές από τις αναπόφευκτες (κυρίως τεχνικές) αδυναμίες της. Είναι λογικό να παρατηρείται αισθητός ερασιτεχνισμός σε πολλά επίπεδα και κατά συνέπεια εύλογα ο θεατής με τη σειρά του απαιτεί άλλες, μάλλον ουσιαστικότερες αρετές, όπως κάποια ευρηματικότητα στο σενάριο ή πρωτοτυπία στη σκηνοθεσία.

Με όσο καλές προθέσεις όμως κι αν δει κανείς το «Dead shadows», πέρα από το  πειστικό μακιγιάζ και τις ομολογουμένως ικανοποιητικότατες πρωταγωνιστικές ερμηνείες, τα μοναδικά «συν» που θα εντοπίσει είναι σκόρπια θετικά στοιχεία τα οποία δεν αξιοποιούνται καθόλου από το υπόλοιπο φιλμ και φαντάζουν χαμένα σε ένα άσκοπο, δίχως προσανατολισμό και συνοχή σύνολο. Για παράδειγμα, η σχέση που ξεκινά να εξελίσσεται μέσα στο πρώτο εικοσάλεπτο μεταξύ των χαρακτήρων των Blandine Marmigère και Fabian Wolfrom έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θα μπορούσε να λειτουργεί ως ένας άξονας για το κατά τ’ άλλα ασυνάρτητο σενάριο, αν το τελευταίο είχε επενδύσει περισσότερο χρόνο σε αυτήν. Αντ’ αυτού, από τη στιγμή που περνά στη δράση, διακόπτει ακόμα και το στοιχειώδες ενδιαφέρον που μέχρι τότε έδειχνε για τους χαρακτήρες του, αφήνοντάς τους παντελώς ανολοκλήρωτους, και αναλώνεται σε ένα ανούσιο, κλισέ και ακατάπαυστα αφελές κρυφτοκυνηγητό μεταξύ ανθρώπων και εξωγήινων-ζόμπι.

Κι ενώ αρχικά διαθέτει σε αρκετά μεγάλο βαθμό την αισθητική μιας ατμοσφαιρικής, big budget παραγωγής, με την (απόλυτα αδιάφορη) εξέλιξή του το «Dead shadows» μετατρέπεται σε ένα άτσαλο κακέκτυπο των χολιγουντιανών ταινιών του είδους. Φυσικά, ούτε συζήτηση για τρόμο, αγωνία ή έστω ένταση, καθώς η σκηνοθεσία, παρά τα αποδεκτά εφέ, είναι απίστευτα άνευρη, με αποκορύφωμα ένα εξαιρετικά κακοφτιαγμένο (τα λάθη στο μοντάζ είναι τραγελαφικά), εκτός τόπου και χρόνου φινάλε.

Όχι, δυστυχώς το «Dead shadows» δεν ικανοποιεί ούτε τις ήδη χαμηλές προσδοκίες μιας low-budget ταινίας…

Βαθμολογία: 0.5/5