Το
«Μέρος 2», τώρα, της επιτυχημένης ταινίας, δεν μοιάζει να έχει, ειλικρινά,
κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης. Είναι αισθητό ότι δεν πρόκειται παρά για μία
«αρπαχτή» που μοναδικό στόχο έχει την σίγουρη εισπρακτική επιτυχία, τη
βεβαιότητα της οποίας βασίζει στην απλή επανάληψη της συνταγής του original. Μια
επανάληψη τόσο πιστή, ώστε τελικά το δεύτερο «Hangover»
μοιάζει περισσότερο με ριμέικ παρά με σίκουελ του πρώτου, με την μεγαλύτερη και,
βασικά, μοναδική ουσιαστική διαφορά τους να έγκειται στην έλλειψη έμπνευσης των
δημιουργών αυτήν τη φορά!
Δεν
είναι ότι δεν γελάς, γελάς. Μηχανικά. Γιατί ελάχιστα αστεία αποδεικνύονται
ικανά να βγάλουν αβίαστα γέλιο, μιας και είτε αποτελούν στερεότυπα και εύκολα
καλαμπούρια, είτε παίρνουν τα κωμικά στοιχεία του πρώτου φιλμ και τα «στύβουν»
μέχρι να στραγγίξει κάθε κωμικότητα από μέσα τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο
Άλαν του Ζακ Γαλιφιανάκη, που αποδεικνύεται απόλυτος πρωταγωνιστής των κωμικών
γκαγκ και ταυτόχρονα βασικός εκπρόσωπος της έλλειψης έμπνευσης και της
προβλεψιμότητας.
Βαθμολογία: 1.5/5
Πάντα θεωρούσα το πρώτο υπερτιμημένο. Τώρα εάν αυτό θεωρείται ως σημείο αναφοράς για μια καλή κωμωδία τότε σηκώνω τα χέρια ψηλά. Για το δεύτερο μέρος δεν αξίζει καν ο κόπος για να συζητήσεις. Θα συμφωνήσω σε όλα μαζί σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή1/5: Μετριότατη
Κι εγώ βρίσκω το 1 υπερτιμημένο, αν και τη 2η φορά που το είδα το απόλαυσα πολύ περισσότερο..
ΑπάντησηΔιαγραφή