Trance (2013)

Αφήνοντας στην άκρη τους οσκαρικούς προσανατολισμούς, ο Danny Boyle καταπιάνεται με ένα περιπετειώδες θρίλερ και μοιάζει να βρίσκεται σε ξέφρενα σκηνοθετικά κέφια. Πάντα στο στυλιζαρισμένο ύφος που μας έχει συνηθίσει, προσηλώνει με αξιοπρόσεκτη άνεση το θεατή, επιστρατεύοντας περίτεχνα πλάνα, εκπληκτικά ταιριαστή ηλεκτρονική μουσική επένδυση, ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό τρίο και σφιχτοδεμένο σκηνοθετικό ρυθμό. Παράλληλα, μέσα στην κεφάτα φρενήρη σκηνοθεσία του, το φιλμ χτίζει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιστορία μυστηρίου, η οποία, παρόλο που ενίοτε αποδεικνύεται κάπως προβλέψιμη, ως επί το πλείστον είναι αρκούντως αγωνιώδης και απολαυστική.

Πράγμα σύνηθες στις σύγχρονες ταινίες του είδους, αυτό που από ένα σημείο κι έπειτα «ξεκουρδίζει» τον καλοκουρδισμένο ρυθμό του «Trance» είναι η προσπάθειά του να σε μπερδέψει. Αποδεικνύεται δυστυχώς μεγαλύτερη απ’ ό,τι το φιλμ μπορεί να διαχειριστεί κι έτσι, αντί να τις καλύπτει, τελικά μάλλον δημιουργεί υπόνοιες σεναριακών κενών. Παρομοίως, η ταινία σε σημεία διακρίνεται και από ορισμένες απανωτές ανατροπές, οι οποίες δρουν αποπροσανατολιστικά ακόμα και για την (κατά τ’ άλλα απολαυστική) ερμηνεία του James McAvoy.

Η βασική αρνητική επίδραση των παραπάνω στην ταινία έγκειται στο ότι τελικά την καθιστούν περισσότερο κοινότυπη παρά ανατρεπτική. Αν, μάλιστα, βρισκόταν άλλος σκηνοθέτης πίσω από την κάμερα, το πιθανότερο είναι να μην ασχολούταν κανείς μαζί της. Έτσι είναι όμως που αποδεικνύεται η σπουδαιότητα του κατορθώματος του Boyle. Χωρίς την μερική αμηχανία που διακρινόταν στις «127 ώρες», ο σκηνοθέτης μετατρέπει αυτό που δίχως το ζωηρό του άγγιγμα θα ήταν μια ενδιαφέρουσα, μα άνιση περιπέτεια σε ένα φιλμ άκρως ψυχαγωγικό και σχεδόν αδιάκοπα απολαυστικό. Αποτελεί, παρά τις αδυναμίες του, μια σαφώς ανώτερη της μέσης ταινίας του είδους θριλερική περιπέτεια που πιθανότατα θα σας κάνει να τη σκεφτείτε ιδιαίτερα μετά το τέλος της…

Βαθμολογία: 3/5