Kick-Ass 2 (2013)

Ο παραληρηματικός ενθουσιασμός που προκάλεσε ο διασκεδαστικότατος σουπερηρωικός «Kick-Ass» πριν από τρία χρόνια δεν έχει σβήσει ακόμα, όπως ούτε και η δίψα για σίκουελ, ακόμα κι αν η επιτυχία αυτού (χωρίς τον Matthew Vaughn στο σκηνοθετικό τιμόνι) προβλεπόταν μάλλον αδύνατη. Και δίχως να εκπλήσσει κανέναν, το σίκουελ έφτασε και η σύγκρισή του με το ορίτζιναλ δε μπορεί παρά να το ισοπεδώσει. Το «Kick-Ass 2» αποτελεί την κλασική περίπτωση συνέχειας που παίρνει τα στοιχεία που έκαναν επιτυχία στο πρώτο φιλμ, τα τραβάει στα άκρα, χωρίς όμως να επεκτείνει το κόνσεπτ εκείνου ή να προσθέτει κάτι επί της ουσίας, και απλά καταλήγει σε μια αχρείαστη μίμησή του.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Τι θα περίμενε κανείς από τη συνέχεια του «Kick-Ass»; Γέλιο; Υπάρχει. Και μάλιστα σε στιγμές το φιλμ παραπέμπει πιο άμεσα σε καθαρόαιμη κωμωδία απ’ ό,τι το πρώτο. Σάτιρα; Κάτι διασώζεται κι απ’ αυτήν. Δράση; Όχι μόνο υπάρχει αλλά είναι δυναμικότατη και καλογυρισμένη. Βία; Αυτή κι αν υπάρχει -διπλάσια από του ορίτζιναλ! Τι πηγαίνει λοιπόν στραβά; Μάλλον η ίδια η ταινία εξορισμού! Δεν υπάρχει ο ενθουσιασμός που αισθανόσουν στο πρώτο «Kick-Ass», τα συστατικά του δεν «δένουν» ικανοποιητικά στο σύνολο μιας σατιρικής περιπέτειας, τα πάντα μοιάζουν κάπως βεβιασμένα, σαν αυτό που λέμε «ξαναζεσταμένο φαγητό».

Σύντομα εξασθενεί και η αρχικά εύστοχη σάτιρα της ποπ κουλτούρας και στη θέση της απομένει ένα αδιάφορο και ενοχλητικά… κοριτσίστικο (!) subplot με πρωταγωνίστρια την πάλαι ποτέ ανελέητη HitGirl να ρέπει μάλλον σε Miley Cyrus (τουλάχιστον μέχρι μερικοί -παραδόξως σχεδόν ξεκαρδιστικοί- εμετοί να λερώσουν τις πολλές ροζ αποχρώσεις). Ταυτόχρονα, μια αδικαιολόγητα σοβαροφανής, γελοιωδώς επιδερμική και βαρετά επαναλαμβανόμενη κρίση ταυτότητας ταλαιπωρεί τη HitGirl (και το θεατή ακόμα  περισσότερο), για να της περάσει τελικά και… να πιάσει τον Kick-Ass! Αισθητή είναι επίσης και η έλλειψη κάποιου αξιοπρόσεκτου soundtrack, σε αντίθεση με την πρώτη ταινία. Πάντως, ο «κάφρικα» (υπερ)βίαιος χαβαλές προσφέρει, ομολογουμένως, το απαιτούμενο απενοχοποιημένο fun. Όταν, τουλάχιστον, δεν το παρακάνει…

Εντέλει, το «Kick-Ass 2» αντί να επαναφέρει στην οθόνη το πνεύμα του πρώτου φιλμ, μοιάζει περισσότερο με ένα βίαιο b-movie, σίγουρα διασκεδαστικό στην παρακολούθησή του, μα εξίσου λησμονήσιμο μετά το τέλος της.

Βαθμολογία: 2/5