Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

What we do in the shadows / Όσα κάνουμε στις σκιές (2014)

Δεν έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς περνούν το χρόνο τους τα αιωνόβια βαμπίρ εν έτει 2015; Πώς δεν γίνεται το σπίτι τους λίμπα από τους πίδακες αίματος των θυμάτων τους, πώς καταφέρνουν να μπουν στα διάφορα νυχτερινά κέντρα αφού χρειάζονται κάποιον να τους «προσκαλέσει» μέσα ή τι προβλήματα προκαλεί η συγκατοίκηση στο ίδιο σπίτι επί αιώνες; Αν ναι, τότε μόλις βρήκατε το πιο κατάλληλο… ντοκιμαντέρ!

Η ιδέα είναι ευφυέστατη και εκπληκτικά «φρέσκια»: Mockumentary για την καθημερινότητα μιας παρέας βρικολάκων. Αυτό από μόνο του αρκεί για να κάνει το φιλμ ίσως την πιο αξιοπρόσεκτη ταινία βρικολάκων εδώ και πολύ καιρό και οι όσοι γοητεύονται από τους αιμοδιψείς συγγενείς του κόμη Δράκουλα δεν πρέπει να την αφήσουν να περάσει απαρατήρητη. Έστω και μέσα από καθαρά κωμική ματιά, το πνεύμα της βαμπιρικής μυθολογίας βρίσκεται εδώ όσο ζωντανό το συναντάμε σπάνια και αξιοποιείται με βαθύτατο σεβασμό. Πέραν τούτου, το φιλμ διαθέτει την ευρηματικότητα που το βοηθά να αποφύγει τα κλισέ των horror comedies και τα συνήθη τους παραπατήματα σοβαροφάνειας, όπως και τις συμβάσεις των found-footage ταινιών, αξιοποιώντας διαρκώς προς όφελός του το κόνσεπτ του παρόντος κινηματογραφικού συνεργείου. Αποκορύφωμα της αυτοσαρκαστικής ψευτο-αληθοφάνειας η σύντομη, πανέξυπνη σκηνή μετά τους τίτλους τέλους.

Εκείνο όμως που πάνω απ’ όλα σε κάνει να περάσεις τόσο καλά βλέποντας το πρωτότυπο αυτό φιλμ από τη Νέα Ζηλανδία δεν είναι παρά το ακούραστο κέφι του. Είναι αδύνατον να μην παρασυρθείς από το πόσο δείχνουν να διασκεδάζουν οι τρεις βασικοί πρωταγωνιστές (οι δύο εξ’ αυτών συνυπογράφουν επίσης σενάριο και σκηνοθεσία) και το πόσο εμπνευσμένα αποτυπώνουν την απολαυστική εκκεντρικότητα των ρόλων τους. Μπορεί ο Cori Gonzalez-Macuer (που προστίθεται αργότερα στην παρέα) να είναι λίγο πιο συγκρατημένος απ’ ό,τι θα έπρεπε, όμως υπάρχει και το άκρως απολαυστικό αντίβαρο του (σχεδόν… τρομακτικού!) Ben Fransham ως άλλου Νοσφεράτου, τον οποίον δεν χορταίνεις να χαζεύεις. Βεβαίως, το κόνσεπτ του ψευδοντοκιμαντέρ δυσκολεύει σαφώς τον στόχο μιας κινηματογραφικά ολοκληρωμένης δημιουργίας, γι’ αυτό ακόμα και τα μόλις 80 λεπτά της ταινίας είναι ικανά να κουράσουν (με το φινάλε να φαντάζει ιδιαίτερα κακοφτιαγμένο), ωστόσο δεν επηρεάζουν τη γενική αίσθηση αυθεντικού fun

Βαθμολογία: 3/5

3 σχόλια:

  1. Το έχω πολύ καιρό στα υπόψιν αλλά δεν έχω καταφέρει να το δω ακόμα. Μοιάζει υπερβολικά με το Βελγικό Vampires (2010) που είναι επίσης mockumentary για μια προβληματική οικογένεια βρυκολάκων. Το Vampires μου άρεσε, μάλλον θα μου αρέσει και αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου Λάθος ..εμμ.. ταινία ;

    Ψαγμένο φαίνεται το Vampires, δεν το είχα ξανακούσει καν. Αυτό εδώ μην το χάσεις, θα το κατευχαριστηθείς.

    (Χθες κόλλησα με το μπλογκ σου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Nαι, μάλλον είμαι ο λάθος ταινίας.
      Αυτή την εντύπωση έχω κι εγώ.
      (θενξ, παρομοίως).

      Διαγραφή