Chappie (2015)

Ο Neill Blomkamp των «District 9» και «Elysium» πρόσφατα δήλωσε απογοητευμένος από το τελευταίο, ομολογώντας πως ο ίδιος στηρίχτηκε υπερβολικά στην ενδιαφέρουσα βασική ιδέα του και αμέλησε να δώσει την ίδια προσοχή σε ένα ικανοποιητικό σενάριο. Δήλωση η οποία ακούγεται μεν ειλικρινής, αλλά θα την εκτιμούσαμε πολύ περισσότερο αν σήμαινε ότι ο Blomkamp έχει μάθει από τα λάθη του. Δυστυχώς, ό,τι προσάπτει στο προπέρσινο εγχείρημά του μπορεί να χρησιμοποιηθεί επ’ ακριβώς για την περιγραφή της νέας του ταινίας…

Το «Chappie», λοιπόν, είναι ακριβώς μια υποσχόμενη ιδέα που θα είχε ανάγκη από ένα πολύ δυνατότερο σενάριο για να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Αυτή η ιδέα είναι η δημιουργία μιας μορφής τεχνητής νοημοσύνης (o Chappie) η οποία θα πρέπει να ανακαλύψει τον κόσμο από την αρχή, σε μια διαδικασία επιταχυμένης παιδικής ανατροφής. Σαν κόνσεπτ, εμπεριέχει ένα εγγενές στοιχείο ανθρωπιάς και τη δυνατότητα ουσιαστικών παραλληλισμών με τον ίδιο τον άνθρωπο και τη διαμόρφωση της αντίληψής του για τον κόσμο. Κυρίως όμως, δείχνει πως ο Blomkamp διαθέτει ακόμα μια δημιουργική φρεσκάδα: επιχειρεί απολύτως συνειδητά να ακολουθήσει αντίθετες κινηματογραφικές διαδρομές ταυτοχρόνως, δημιουργώντας μια βίαιη, R-rated… «οικογενειακή» ταινία, χωρίς διάθεση να συμβιβαστεί αμβλύνοντας κάποια από τις «γωνίες» της.

Αναμενόμενα, δυστυχώς, εκεί ακριβώς είναι που παραπατάει ο Νοτιο-αφρικανός δημιουργός. Δίνει ένα προϊόν που απλώς δεν ξέρει τι ταινία θέλει να είναι. Από τη βίαιη περιπέτεια μεταπηδά σε μια επιτηδευμένη τρυφερότητα και από εκεί στο ανάλαφρο χιούμορ, με το σύνολο να είναι, φυσικά, αποπροσανατολισμένο και σχεδόν ποτέ πραγματικά λειτουργικό. Η μουσική του Hans Zimmer, δε, παρότι κατά τ` άλλα ενδιαφέρουσα, μοιάζει συχνά να επιβάλλει τη μετάβαση από το ένα ύφος στο άλλο, καθιστώντας τη μονάχα πιο άτσαλη. Από κει και πέρα, το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στην αδυναμία του σεναρίου να πείσει σχεδόν για οτιδήποτε συμβαίνει στη διάρκεια του φιλμ. Από τις αυθαίρετες μεταστροφές των εγκληματιών σε γεμάτες τρυφερότητα γονικές ή μετανοημένες ηρωικές φιγούρες μέχρι τον αφελώς ανθρωποποιημένο Chappie, η σεναριακή σύλληψη μοιάζει ενοχλητικά μισοδουλεμένη. Επιπλέον, μικρά επιμέρους στοιχεία, όπως η αφελής ένδειξη μπαταρίας στο στήθος του Chappie και οι εξόφθαλμες τοποθετήσεις προϊόντων, κάθε άλλο παρά βελτιώνουν τα πράγματα. Το αποτέλεσμα είναι τα συναισθηματικά στοιχεία να φαντάζουν γελοιωδώς μελοδραματικά και η δράση να μην καταφέρνει ποτέ να απογειωθεί (αν μη τι άλλο, τη φρενάρουν και τα συνεχή slow-motion), με το χιούμορ να είναι το μόνο που πετυχαίνει όντως το στόχο του. Τουλάχιστον, αυτό κάνει πράγματι τη θέαση διασκεδαστική, κι ας μπερδεύει ακόμα περισσότερο το φιλμ τονικά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι εδώ, πέρα από κάποιες μικρές θρησκευτικές νύξεις, δεν υπάρχει το έντονο κοινωνικό υπόβαθρο των προηγούμενων ταινιών του Blomkamp. Στην ταινία, τέλος, συμμετέχουν οι Yo-landi Visser και Ninja, μέλη του Νοτιο-αφρικανικού συγκροτήματος Die Antwoord, οι οποίοι για κάποιο λόγο ερμηνεύουν «περίπου» τους εαυτούς τους -και τραγούδια τους συμπεριλαμβάνονται στο soundtrack. Ο Ninja διαθέτει απολαυστικές κωμικές στιγμές, η Yo-landi Visser όμως δεν κατορθώνει να ανταπεξέλθει στις ερμηνευτικές απαιτήσεις ενός ρόλου που ελάχιστα υποστηρίζεται από το σενάριο.

Ο «Chappie» έχει αναμφίβολα καλές προθέσεις, αλλά το απροσανατόλιστο σενάριό του θα είχε ανάγκη μια σαφώς πιο ολοκληρωμένη σύλληψη για να αποδειχθεί αρκούντως μεστό και πειστικό. Ο Blomkamp χάνει μια δεύτερη ευκαιρία (μετά το αξιοπρεπέστατο, μα όχι αξέχαστο «Elysium») να φτάσει στο ενθουσιώδες ύψος του «District 9», μόνο που, επιπλέον, αυτήν τη φορά το sci-fi όραμά του μοιάζει ανησυχητικά θολωμένο…

Βαθμολογία: 2/5