Pirates of the Caribbean: On stranger tides / Οι πειρατές της Καραϊβικής: Σε άγνωστα νερά (2011) - 2/5

Οι τρεις πρώτοι Πειρατές της Καραϊβικής αποτελούν για μένα ορισμένες από τις πιο αξιόλογες, αλλά και φρέσκες ταινίες φαντασίας της περασμένης δεκαετίας, καθώς προσφέρουν καθαρόαιμη, ξένοιαστη διασκέδαση με γνήσιες δώσεις περιπέτειας, κωμωδίας και φαντασίας που σέβονται τον εαυτό τους. 

Από το καινούριο, τρίτο σίκουελ θα είχε κανείς μεγάλες προσδοκίες, τόσο λόγω  της τετραετούς απουσίας των τρελο-πειρατών, όσο και για τον λόγο ότι η τέταρτη αυτή ταινία της σειράς όχι μόνο διαφέρει από τις προηγούμενες ως προς την πρωταγωνιστική παρέα και τον σκηνοθέτη, αλλά έχει και ως πρώτη ύλη ένα βιβλίο που δεν φέρει τον τίτλο των Πειρατών της Καραϊβικής. Απολύτως δικαιολογημένη λοιπόν είναι η προσδοκία ενός διαφοροποιημένου από τα προηγούμενα μέρους, εναρκτήριο νέας τριλογίας και φάσης της σειράς. Και ο τολμών νικά, ως γνωστόν…

Μόνο έτσι όμως δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τελικά ο νέος σκηνοθέτης Ρομπ Μάρσαλ. Όχι απλώς δεν προσθέτει το δικό του στυλ στη σειρά, αλλά αντιγράφει όσο πιστότερα μπορεί τον προκάτοχό του, Γκορ Βερμπίνσκι. Και; Από τα πρώτα κιόλας λεπτά έχεις την αίσθηση ότι αυτό το ταξίδι το έχεις ξανακάνει…

Έμπνευση δεν υπάρχει και η φαντασία είναι, συγκριτικά με παλιότερα, πολύ περιορισμένη. Αντί για αυτή, το έργο, αγκομαχώντας να μην αποδειχτεί ‘λίγο’ μπροστά στα προηγούμενα, προσθέτει όλο και περισσότερα πρόσωπα. Οι διάλογοι όμως υπηρετούν καθαρά την πλοκή ή άλλοτε αποκλειστικά το χιούμορ (πράγμα που επί δυόμισι ώρες προφανώς κουράζει) και όχι τους χαρακτήρες. Σε αυτούς έχουμε έναν παντελώς αδιάφορο κακό και έναν κατά φαντασία κληρικό να κάνει επίδειξη των κοιλιακών του. Ο έρωτας του τελευταίου με μία γοργόνα (!) ομολογουμένως έχει ενδιαφέρον, αλλά τόσο ο Sam Claflin που δεν πείθει ούτε κατά διάνοια ως θρήσκος, όσο και το γεγονός ότι το μικρό αυτό love story είναι βυθισμένο στα κλισέ σε κάνουν να το ξεχάσεις αμέσως μαζί με όλη την υπόλοιπη ταινία.

Απολαυστικότατοι βέβαια δεν σταματούν να είναι ο Τζόνι Ντεπ και ο Τζέφρι Ρας (των οποίων οι ρόλοι από την αρχή της σειράς είναι ιδιαίτερα πρωτότυποι και εδώ  ξεχωρίζουν σα τη μύγα μες το γάλα από τη γενική κλισέ εικόνα) και ιδανική για το ρόλο της η Πενέλοπε Κρουζ. Γενικότερα παίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη διάθεση που σου δημιουργεί η θέαση του φιλμ το γεγονός ότι η πλειοψηφία των πρωταγωνιστών το καταδιασκεδάζει. Η ατμόσφαιρα είναι πιο σκοτεινή και οι χιουμοριστικές προσπάθειες εξίσου πολλές με παλιότερα (αν και αισθητά λιγότερες πετυχαίνουν) και τουλάχιστον καθιστούν το φιλμ διασκεδαστικό. Το πράσινο τοπίο της ζούγκλας και οι γοργόνες ως το μοναδικό σοβαρό εύρημα φαντασίας αποτελούν τα δύο στοιχεία που ανεβάζουν το ενδιαφέρον και αυτά που προσωπικά μου έμειναν ως βασικά ατού της ταινίας.

Εν κατακλείδι, όντας συνέχεια μιας αληθινά καλής σειράς η ταινία απογοητεύει, αλλά αν έχετε πρόθεση να τη δείτε ως μια χαλαρή, διασκεδαστική περιπέτεια που δεν θα σας αφήσει κάτι μετά το τέλος της, τότε θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν είναι καλή επιλογή…

Κατά τ’ άλλα, μπορεί ο σκηνοθέτης Ρομπ Μάρσαλ να πλέει «σε άγνωστα νερά», αλλά δεν φαίνεται και πρόθυμος να οδηγήσει τους ήρωές του σε τέτοια …