Λατρέψαμε
τους «Άθικτους» και η ιδέα μιας ακόμη ταινίας, επίσης βασισμένης σε αληθινή
ιστορία (πολύ πιο πιστά μάλιστα), με θέμα την αναπηρία, αλλά και αισιόδοξες
προθέσεις είναι σίγουρα καλοδεχούμενη. Τελικά μάλιστα, αποδεικνύεται και
συγκινητικότατη. Η ιστορία αφορά τον ποιητή και δημοσιογράφο, αλλά πάσχοντα από
πολιομυελίτιδα Mark O’ Brian, τον οποίο
ακολουθούμε (κυρίως) στην προσπάθειά του να χάσει την παρθενιά του με τη
βοήθεια μιας sex-therapist.
Η
ταινία έφυγε από το φεστιβάλ του Sundance με βραβείο
συνολικού καστ. Πραγματικά, οι ερμηνείες των τεσσάρων βασικών πρωταγωνιστών της
είναι εξαιρετικές και διαδραματίζουν αδιαμφισβήτητα σημαντικό ρόλο στην
συναισθηματική επίδραση του φιλμ πάνω στον θεατή. Ο John
Hawkes ανταποκρίνεται τέλεια στις μεγάλες
απαιτήσεις του χαρακτήρα του, η Helen Hunt κάνει μια εμφάνιση τολμηρή, αλλά και γεμάτη
τρυφερότητα, η Moon Bloodgood αποτελεί μια μικρή έκπληξη και, τέλος, ο William H. Macy είναι απολαυστικότατος στον πιο
αξιολάτρευτα ιδιαίτερο ρόλο της ταινίας.
Ξεπερνώντας
ταμπού και ντροπές, τα «Μαθήματα ενηλικίωσης» διεισδύουν αποτελεσματικά στην
ψυχολογία του πρωταγωνιστή απέναντι στο σεξ και σχεδόν κάθε ένας από τους
-αθόρυβους, αλλά ξεκάθαρα αισθητούς- φρενήρεις χτύπους της καρδιάς του
υιοθετείται και από τον θεατή. Παρόλα αυτά, αυτό που σου αφήνει το φιλμ μετά το
τέλος του, δεν είναι σκέψεις γύρω από το σεξ, ούτε και την αναπηρία. Είναι ένα
απόλυτα αισιόδοξο μήνυμα για τη ζωή και τον έρωτα γενικότερα, που δεν αφορά
μόνο όσους βασανίζει κάποια σωματική ανικανότητα, αλλά απευθύνεται σε κάθε
θεατή που θα δώσει στην ταινία μια ευκαιρία. Η ζωή μπορεί να είναι ένα ποτήρι
μισοάδειο ή μισογεμάτο. Η διαφορά έγκειται στο πώς το κοιτάμε…
Βαθμολογία: 3.5/5
Όπως είχα πει κι αλλού:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Το “The "Sessions" αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα το πως μια ταινία που καταπιάνεται με ένα τόσο ευαίσθητο και δύσκολο θέμα όπου τις περισσότερες φορές καταλήγει σε δακρύβρεχτα δράματα, τελικά μετατρέπεται σε μια "feel good" ταινία, με χιουμοριστικές πινελιές και πάνω από όλα αποπνέει έναν αέρα αισιοδοξίας. Ειλικρινά θα πρέπει να ντρέπονται εκεί στην Ακαδημία που δεν τον έχουν υποψήφιο τον John Hawkes. Τέλος θα ήθελα να εκφράσω τον θαυμασμό μου προς τα κάλλη της Helen Hunt και τον πολύ τολμηρό (μα άκρως ουσιαστικό ρόλο της) που αν και 50άρα βάζει κάτω αρκετές από τις “καλολουστραρισμένες” 25άρες του Χόλιγουντ που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να πετάνε τα ρούχα τους και να γυρίζουν ανούσιες, στημένες και κακόγουστες ερωτικές σκηνές!"
Οι «Άθικτοι» μου άρεσαν ακόμη περισσότερο!
4/5: Πολύ καλή
Γεια σου Αργύρη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά, οι Άθικτοι ήταν πραγματικά υπέροχοι. Κι ας τους κατηγορούν ότι παρουσιάζουν τον κόσμο υπερβολικά «καλό». Μερικές φορές τη χρειαζόμαστε αυτήν την αισιοδοξία νομίζω...