Ντοκιμαντερίστικης δύναμης καταγραφή της ζωής του αστικού
περιθωρίου, αυτού της έλλειψης στέγης και του εθισμού στην ηρωίνη, βασισμένη
στα απομνημονεύματα της ίδιας της πρωταγωνίστριας, Arielle Holmes. Η Holmes μετουσιώνει
τις δικές της εμπειρίες σε μια αληθινά δυνατή και αποστομοτικά ειλικρινή
ερμηνεία, που αποτελεί την αληθινή ραχοκοκαλιά του φιλμ. Η βιωματική παρουσία
της αναδεικνύει ένα ανερχόμενο ταλέντο που προβλέπεται να μας απασχολήσει στο
μέλλον (μετά τη συμμετοχή της στο φιλμ η Holmes συνεχίζει να ασχολείται με την
ηθοποιία). Μαζί με όλους τους -σοκαριστικά πειστικούς- συμπρωταγωνιστές της,
προσδίδουν στο εγχείρημα έναν ρεαλισμό που θυμίζει πράγματι ντοκιμαντέρ και
συνεπώς μια κινηματογραφική ορμή που αναπληρώνει για το μάλλον αδύναμο
δραματουργικά σενάριο.
Ως προς το τελευταίο, το φιλμ μπορεί να κατηγορηθεί για
ανεπαρκώς ανεπτυγμένους χαρακτήρες, μιας και δεν πραγματοποιείται κάποια σαφής
αλλαγή σε αυτούς πριν τους τίτλους τέλους, και συνεπώς για ανολοκλήρωτη δραματουργία. Από την άλλη, το
λογικά ηθελημένο αυτό «ελάττωμα» αντανακλά εύστοχα την απουσία διεξόδου από την
περιθωριακή ζωή (άρα είναι συνεπές προς τους χαρακτήρες), όπως και τον
ντοκιμαντερίστικο ρεαλισμό του φιλμ, αποβάλλοντας οποιαδήποτε κινηματογραφική
δραματουργική επιτήδευση. Αντίστοιχα, η σχεδόν θρυμματισμένη αφήγηση
αποτελείται από στιγμιότυπα της καθημερινότητας της πρωταγωνίστριας, όχι
πάντοτε δεμένα με ξεκάθαρη συνοχή, ακολουθώντας ελεύθερα ένα ακραίο (αντι-)love-story ως σεναριακό άξονα, αλλά χωρίς να
δίνει μια ξεκάθαρη κατεύθυνση στην ιστορία του (ένα ακόμη είδος κινηματογραφικής
«επιτήδευσης»). Το γεγονός αυτό με τη σειρά του συνθέτει αποτελεσματικά την
αίσθηση μιας αποπροσανατολισμένης ζωής που, δίχως στόχο και νόημα, υφίσταται ως
μια χαοτική, αυτοκαταστροφική σύγχυση.
Πρόκειται αναμφίβολα για σκληρό ρεαλιστικό κινηματογράφο,
ενίοτε σοκαριστικό (η αρχική σεκάνς) και πάντοτε ανατριχιαστικά ενδελεχή στον
τρόπο που παρατηρεί και αναπαράγει την πραγματικότητα. Δίχως, μάλιστα, ο
ρεαλισμός του να εμποδίζει τους αδελφούς Safdie να δημιουργήσουν ορισμένες ντελιριακές σκηνές και να
χρησιμοποιήσουν ένα αντίστοιχης υφής soundtrack που ενισχύει
αισθαντικά την κινηματογραφική αποτύπωση μιας μόνιμης μαστούρας και απουσίας
κατεύθυνσης.
Βαθμολογία: 3/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου