Άμεσος απόγονος της «Ζωής της Αντέλ», το «La belle saison» αφορά ένα λεσβιακό love-story τοποθετημένο
χρονικά στις αρχές της δεκαετίας του `70, περίοδο φεμινιστικής αφύπνισης και
αγώνα για τη γυναικεία απελευθέρωση στο Παρίσι. Η ερμηνευτικά συνεπής Cecile de France στο
ρόλο Παριζιάνας απελευθερωμένης ακτιβίστριας και η τραγουδίστρια Izia Higelin σε -εντυπωσιακά
ερμηνευμένο- ρόλο συμπαθούς χωριατοπούλας από τόπο συντηρητικό και ανίδεο προς
τις ριζοσπαστικές ιδέες των πρωτευουσιάνων γνωρίζονται και ερωτεύονται εν μέσω
του φεμινιστικού κινήματος. Το φιλμ τελικά θα εστιάσει ξεκάθαρα στο επαρχιακό love-story στο χωριό
της Higelin, όπου η
ύπαρξη ενός ομόφυλου ζευγαριού έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με τις τοπικές αντιλήψεις,
αντί του φεμινιστικού αγώνα της de France που αρχικά φαίνεται να αποτελεί το κυρίαρχο πλαίσιο της
ιστορίας. Και πολύ καλά κάνει, κατ` εμέ, αφού αυτός ο κινηματογραφικός
βομβαρδισμός ακτιβιστικών δράσεων και επιδερμικής -κινηματογραφικά-
επαναστατικότητας δημιουργεί γρήγορα μια αίσθηση πατροναριστικού διδακτισμού
που θα γινόταν αφόρητη αν παρέμενε πεισματικά στο επίκεντρο του φιλμ.
Ευτυχώς, η ταινία της Catherine Corsini χαμηλώνει τους τόνους, τους
ρυθμούς, το βεληνεκές και τη φιλοδοξία της (εκτός του ότι ονειρεύεται να είναι
μια νέα «Ζωή της Αντέλ», δηλαδή), για να γίνει μια απλή ιστορία αγάπης δύο
ανθρώπων που προσπαθούν να ζήσουν το όνειρό τους σε έναν κόσμο που δεν τους
θέλει -κι αυτό είναι πιο επαναστατικό από όσα συνθήματα κι αν φωνάξεις. Η υπέροχη Noemie Lvovsky ερμηνεύει πολυδιάστατα τη μητέρα της Higelin εκπροσωπώντας την αντίρροπη
δύναμη απέναντι στο αντισυμβατικό ζευγάρι και κατ` επέκταση τον εν λόγω κόσμο
που δεν ανέχεται το προσωπικό όνειρο αν δεν συμβαδίζει με ό,τι αυτός ξέρει. Η
ταινία δεν προσφέρει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά είναι όμορφη και
τρυφερή, καταλήγοντας σε ένα φινάλε που (αν και θα μπορούσε κανείς να πει πως
αφήνει πράγματα μετέωρα) είναι συγκινητικό και σέβεται τη γενική ιδέα της
προσπάθειας του ατόμου να ζήσει μια ζωή βασισμένη στην ελεύθερη προσωπική
επιλογή. Κόντρα στο ρεύμα αν χρειάζεται, μα πάντα απαιτώντας τόσο θυσίες όσο
και συμβιβασμούς. Στην αναπόφευκτη σύγκριση με την «Αντέλ» του Kechiche, τώρα, μάλλον προδίδεται
μια αδυναμία του «La belle saison»
να διεισδύσει πραγματικά βαθιά στην ουσία της σχέσης των δύο ηρωίδων του,
ωστόσο δεν παραπονιέμαι, όντας ευγνώμων που οι εκάστοτε απόγονοι της «Ζωής τηςΑντέλ» δεν προσπαθούν να αναπαράγουν και τη διάρκειά της…
Βαθμολογία: 2.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου