X-men: First class / X-men: Η πρώτη γενιά (2011) - 3.5/5

Ο Μάθιου Βον ανέδειξε το ταλέντο του με μία από τις πιο cool αλλά και φρέσκιες super hero movies («Kick-Ass») που έχουμε δει και έχει δηλώσει πως θα είναι εκείνος που θα αναστήσει το είδος. Πράγμα σίγουρα ευπρόσδεκτο, αν και μάλλον πολύ φιλόδοξο, μια και το «Kick-Ass», αν δεν ήταν σκηνοθετημένο με τέτοια ζωντάνια, θα έμοιαζε κι αυτό παραδομένο στα κλισέ. Έτσι χρειαζόταν να δούμε και κάποια ακόμη προσπάθεια του σκηνοθέτη για να πειστούμε. Το «X-men: First class» ήταν τόσο πολύ αναμενόμενο κυρίως λόγω του ονόματος του ανθρώπου που κρατά τα σκηνοθετικά ηνία. Και μετά τη θέασή του, μπορώ να πω ότι ο Βον με έπεισε απολύτως σχετικά με τη δήλωσή του…

Τι είναι αυτό που κάνει το «X-men: First class» τόσο πετυχημένο; Πρώτον, η ταινία ξεκινά την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ξεδιπλώνει την ιστορία της εντός της δεκαετίας του 1960. Η αίσθηση του ιστορικού αυτού πλαισίου την καθιστά πιο αληθινή, πειστική και ενδιαφέρουσα. Δίνει, με άλλα λόγια, έμφαση τόσο στο φανταστικό στοιχείο όσο και στην πραγματικότητα.

Αντίστοιχα, δεν είναι καθαρά μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, αλλά περιέχει και δραματικά στοιχεία. Και με αυτόν τον τρόπο, έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μια ομάδα ολοκαίνουριων, διαφορετικών X-men. Να σε τι μοιάζει να επενδύει το ενδιαφέρον του λοιπόν ο Βον: στους χαρακτήρες. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να τονιστεί η επιλογή των ηθοποιών, που είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Ο Μάικλ Φασμπέντερ («Fish Tank») στο ρόλο του Έρικ Λένσερ / Magneto και η ανερχόμενη Τζένιφερ Λόρενς («Winter’s Bone») ως Μιστίκ είναι εκπληκτικοί και κλέβουν την παράσταση, κάνοντας το θεατή να αναθεωρήσει τη ματιά του απέναντι στους (γνώριμους από τις προηγούμενες ταινίες) ρόλους τους. Πάρα πολύ καλός επίσης είναι και ο Τζέιμς ΜακΆβοϊ στο ρόλο του καθηγητή Εξέιβερ να διαμορφώνει σταδιακά την προσωπικότητά του και τη μετέπειτα σοφία του, αλλά και ο αντιπαθέστατος και απίστευτα κακός… «κακός» Κέβιν Μπέικον… Στους χαρακτήρες διακρίνεται ένας πλούσιος σε σκέψεις και συναισθήματα εσωτερικός κόσμος που συνεπαίρνει (άλλοτε χαρακτηρίζεται από πόνο και οργή, άλλοτε από ντροπή, άλλοτε από αγάπη ή έρωτα και άλλα). Σωστά ο σκηνοθέτης διατηρεί τους χαρακτήρες στο επίκεντρο του φιλμ και υπάρχουν στιγμές που δημιουργεί μοναδική συναισθηματική ένταση.

Αξιοσημείωτα είναι ορισμένα κομμάτια της ταινίας, όπως η αναζήτηση νέων μεταλλαγμένων και η εκπαίδευσή τους, που αποδεικνύονται απολαυστικότατα, αλλά και το τέλος που προκαλεί συγκίνηση (!), ενώ υπάρχει και μία ξεκαρδιστική cameo εμφάνιση.

Το φινάλε είναι εξαιρετικό. Δε μιλάω για την «τελική αναμέτρηση» (πολύ καλή κι αυτή by the way…), αλλά για ό,τι ακολουθεί. Οι πρωταγωνιστές δείχνουν τον αληθινό τους εαυτό. Ό,τι νιώθει ο ένας για τον άλλον κλιμακώνεται, λίγο πριν παραταχθούν σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Το δίλλημα της Μιστίκ κορυφώνεται και καθηλώνει με, τελικά, συγκινητικά αποτελέσματα… Και φυσικά όλο αυτό θα φάνταζε τελείως αδιάφορο, αν δεν ήταν ο Βον πίσω από την κάμερα να ξέρει ότι αυτό που πρέπει να προβάλλει δεν είναι η θεωρία (να προσπαθεί να σε πείσει με λόγους και επιχειρήματα για τις επιλογές των ηρώων), αλλά η ουσία (τα συναισθήματά τους, το ψυχολογικό τους υπόβαθρο, που σε ταυτίζει μαζί τους και σε κάνει να τους καταλάβεις).

Και βέβαια μην ξεχνάμε ότι πάντα μέσα σ’ όλα αυτά έχουμε ουκ ολίγες άκρως εντυπωσιακές σκηνές δράσης, που σε αφήνουν μέχρι και με ανοιχτό το στόμα…

Τέλος, η πέμπτη μέχρι στιγμής ταινία της σειράς αποτελεί και μία από τις ωριμότερες κινηματογραφικές μεταφορές κόμικ της Marvel και συνεπώς εδώ κορυφώνεται και ο στοχασμός των X-men πάνω στο ρατσισμό και τη διαφορετικότητα…