Αφού ο Μπλέικ Έντουαρτς δημιούργησε με τον «Ροζ Πάνθηρα» (1963) τον αγαπημένο επιθεωρητή Κλουζό, το 1968 ήρθε η σειρά ενός ακόμη χαρακτήρα να μείνει στην ιστορία. Ο Hrundi Bakshi όμως όχι μόνο είναι πιο ξεχωριστός από τον Κλουζό (εξίσου βλάκας, άγαρμπος και αστείος, αλλά πιο ανθρώπινος, "κακομοίρης" και συμπαθής), αλλά και αναδεικνύει το κωμικό ταλέντο του μοναδικού Σέλερς πολύ εντονότερα.Το «Πάρτυ» έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό που αποτελεί την κινητήρια δύναμή του και ακούει στο όνομα Peter Sellers. Η ταινία είναι σχεδόν one-man show και περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τον αμίμητο πρωταγωνιστή της. Με κάποιο τρόπο, ακόμα και στις "αδρανείς" της στιγμές παραμένει διασκεδαστική, αφενός γιατί χρησιμοποιεί ως όπλο τις απίστευτες εκφράσεις του Σέλερς, αφετέρου γιατί θυμίζει βουβή κωμωδία, με αποτέλεσμα να μην περιμένεις για διαλόγους αλλά να παρατηρείς με ενδιαφέρον κάθε κίνηση που πραγματοποιείται. Υποστηρίζω ότι ως κωμωδία είναι σχεδόν βουβή όχι γιατί δεν έχει διαλόγους, αλλά γιατί σε αυτούς οφείλεται ελάχιστο από το συνολικό γέλιο και είναι, θα λέγαμε, "διακοσμητικοί". Αυτό προσδίδει στο φιλμ κάτι το τόσο, μα τόσο διαφορετικό και, παρότι συχνά του μειώνει τις ταχύτητες, το καθιστά έναν αληθινά ξεχωριστό, εμπνευσμένο και ασυγκράτητα ξεκαρδιστικό φόρο τιμής στην βουβή κωμωδία.
Και πέρα απ’ αυτά, στ’ αλήθεια αναρωτιέσαι αν οι σεναριογράφοι (μεταξύ τους και ο Έντουαρτς) είχαν πάρει τίποτα όταν έγραφαν το σενάριο, γιατί μοιάζει εξωφρενικός ο κατακλυσμός ατελείωτων ιδεών και η ακατάπαυστη έμπνευση που χαρακτηρίζουν το ανεπανάληπτο «Πάρτυ»…
O Hrundi Bakshi είναι ένας ινδός ηθοποιός. Η συμμετοχή του σε μια ταινία χολιγουντιανής παραγωγής δημιουργεί πολλά προβλήματα στους συντελεστές της και κυρίως στο σκηνοθέτη της Divot που εξαγριωμένος τον διώχνει από τα γυρίσματα, ενώ η επιθυμία του δεν περιορίζεται απλά εκεί, αλλά θέλει να τον απομακρύνει από τα κινηματογραφικά στούντιο όσο το δυνατόν πιο γρήγορα θεωρώντας την παρουσία του επικίνδυνη. Και ενώ η απαραίτητες κινήσεις για την απομάκρυνση του Bakshi από τα κινηματογραφικά πλατό είναι πλέον γεγονός, αυτός καταλήγει, από λάθος, καλεσμένος σ’ ένα από τα αποκλειστικά για διάσημους και αστέρες πάρτι του Hollywood.Αυτή είναι η υπόθεση της ταινίας του Μπλέικ Έντουαρντς.Ο Πίτερ Σέλλερς όπως και στον Ροζ Πάνθηρα υποδύεται έναν άγαρμπο ήρωα,ο οποίος όμως εδώ είναι πιο αληθινός και παρά τις χιλιάδες γκάφες του κατά τη διάρκεια της ταινίας,υπάρχουν και σκηνές που συγκινούν.Οι αστείες καταστάσεις αρχικά βγάζουν γέλιο και πραγματικά διασκεδάζουν το θεατή.Δυστυχώς όμως λείπει η πρωτοτυπία στους διαλόγους και δυστυχώς(πάλι),οι παρεξηγήσεις,τα λάθη και τα προβλήματα που προκαλεί ο ήρωας είναι μετά από ένα σημείο βαρετά και ενοχλητικά.Σίγουρα όμως ο Blake Edwards φροντίζει ιδιαίτερα τις λεπτομέρειες και τις χρησιμοποιεί για το τελικό αποτέλεσμα. Παρακολουθούμε με ακρίβεια τις κινήσεις του Bakshi, με εκείνο το διακριτικό χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό του που προσδίδει κάποια ανακουφιστική διέξοδο στη δύσκολη θέση που βρίσκεται, να προσπαθεί με εκπληκτική ψυχραιμία να βγάλει το παπούτσι του από την πισίνα ή να φτιάξει το καζανάκι και να στεγνώσει έναν πίνακα.Ο Bakshi σπάει πράγματα, καταστρέφει πανάκριβους πίνακες, οδηγεί καλεσμένους και οικοδεσπότες σε υστερικές εκδηλώσεις κι όλα αυτά γιατί προσπαθεί να είναι όσο το δυνατό πιο διακριτικός και να μην προκαλέσει τη δυσαρέσκεια των γύρω του. Όλα αυτά έχουν πλάκα αλλά δεν καταλαβαίνω την αξία και το νόημα τους.Ενώ το Παρτυ είναι γνωστό για τα παρατεταμένα μέρη του από σιωπηλές και γνήσιες και όπως ανέφερα λίγο ενοχλητικές κωμικές σκηνές η ταινία περιλαμβάνει επίσης και κάποιους πολύ διασκεδαστικούς διάλογους. Για παράδειγμα, όταν ο σκηνοθέτης της ταινίας του Μπάξι τού λέει ότι είναι τελειωμένος και ότι δεν πρόκειται να ξαναπαίξει σε ταινία, ο Μπάξι αναρωτιέται ευγενικά: «Αυτό περιλαμβάνει και την τηλεόραση, κύριε;» Μια ερώτηση τόσο επίκαιρη στο σύγχρονο Χόλιγουντ όσο ήταν και το 1968! Την θεωρώ λίγο υπερτιμημένη ,αλλά όποτε την βλέπω με ψυχαγωγεί και με κάνει να γελάω.Συνοπτικά η ταινία του Μπλέικ Έντουαρντς είναι ψυχαγωγική και σκοπός της είναι να κάνει το κοινό να γελάσει.Σε άλλους θα αρέσει πιο πολύ ,σε άλλους πιο λίγο,αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι μια κλασσική πλέον κινηματογραφική στιγμή.Επίσης η ταινία καταφέρνει να παραμένει επίκαιρη με το πέρασμα του χρόνου και δεν είναι καθόλου ξεπερασμένη.
ΑπάντησηΔιαγραφή3/5
http://kritikhcin.blogspot.com/
Είναισημαντικό να γελάς σε μιά κομωδία, κι εγώ γελασα την πρώτη και την τελευταία φορά που την είδα.. πολυ γέλιο! Εγκρίνεται με 4/5...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ γέλιο έχει σίγουρα, όπως και αμέτρητα γκαγκς.. Από εμένα δεν παίρει πιο μεγάλο βαθμό λόγω μερικών κωμικά αδρανών στιγμών που αναφέρω, αλλά κατά τ' άλλα είναι μια πολύ ιδιαίτερη και αστεία κωμωδία...!
ΑπάντησηΔιαγραφή