Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Σπιρτόκουτο (2002)

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Οικονομίδη αποτελεί και μία από τις κορυφαίες στιγμές του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Ο Οικονομίδης παίρνει μερικούς ανθρώπους, τους κλείνει μέσα σε ένα σπίτι και τους βάζει να τσακώνονται. Όλοι με όλους, για οποιονδήποτε λόγο και αφορμή –ή και χωρίς λόγο-, δίχως όρια. Μία βαρετή μέρα του Αυγούστου με αποπνικτική ζέστη στον Κορυδαλλό είναι η αφορμή για να ξεσπάσει ένας πραγματικός λεκτικός πόλεμος, όπου ασταμάτητες προσβολές και απερίγραπτες βωμολοχίες εκσφενδονίζονται ανεξέλεγκτα, με απρόοπτα αποτελέσματα. Μέσα από αυτό το πανηγύρι ακούραστης υστερίας, ο Οικονομίδης κατορθώνει να κάνει μια καταπληκτική σάτιρα της σύγχρονης, άχρωμης μεσοαστικής κοινωνίας.

Η ταινία σου δίνει την αίσθηση ότι ο σκηνοθέτης τοποθέτησε μια κάμερα μέσα σε ένα σπίτι και τράβηξε αληθινούς τσακωμούς. Κι αυτό γιατί το φιλμ είναι απίστευτα ρεαλιστικό σε όλους τους τομείς του. Συχνά μπορεί να δει κανείς στην ταινία να αντικατοπτρίζεται και η δική του πραγματικότητα…

Εξαιρετικά προσεγμένοι οι διάλογοι (πάνω σε αυτούς στηρίζεται ολόκληρη η ταινία άλλωστε) και απολύτως καθημερινοί, συνηθισμένοι οι χαρακτήρες. Γι’ αυτό και μπορεί κανείς να ταυτιστεί με αυτούς, παρόλο που στην πλειοψηφία τους είναι και (ρεαλιστικά) αντιπαθητικοί…

Και φυσικά ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στους ηθοποιούς της ταινίας. Είναι αληθινά εντυπωσιακό να παρακολουθείς τόσο καλές ερμηνείες σε ελληνική ταινία. Όλοι οι ηθοποιοί παίζουν από αξιόλογα έως εξαιρετικά, με αποκορύφωμα τον συγκλονιστικό Ερρίκο Λίτση, στην πρώτη του μάλιστα κινηματογραφική εμφάνιση!

Βαθμολογία: 5/5

9 σχόλια:

  1. δεν νομιζω πως οι διαλογοι ειναι ρεαλιστικοι, αντιθετως ειναι υπερβολικοι και καπως χοντροκομμενοι.Γενικα οι ελληνικες ταινιες ενω εχουν καλες ιδεες στην πραξη καπου τα χαλανε και για αυτο ειναι τοσο πισω σε σχεση με ταινιες του εξωτερικου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λίγο υπερβολικοί μπορεί να ήταν όντως οι διάλογοι, αλλά αυτό είναι λογικό από τη στιγμή που η ταινία περιείχε αρκετά σατιρικά στοιχεία. Παρόλα αυτά, η όποια υπερβολή τους δεν τους στερούσε το ρεαλισμό τους, κατά τη γνώμη μου πάντα.
    Σε γενικές γραμμές κινηματογραφικά είμαστε σαφώς πιο πίσω από άλλες χώρες, ωστόσο σίγουρα υπάρχουν ταλέντα και δεν λείπουν ορισμένες φορές που ο ελληνικός κινηματογράφος... δείχνει τα δόντια του!
    Δεν έχω δει ακόμα τις δύο επόμενες ταινίες του Οικονομίδη, αλλά αυτή εδώ ήταν για μένα το κάτι άλλο!..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η απόλυτη ξεφτίλα της συγχρονης ελληνικής οικογένειας.
    Αυτής που ζεί μέσα στα πλαίσια του καθωσπρεπισμού, δημιουργόντας γονεικά αντίγραφα στα πρόσωπα των παιδιών της. Που αδιαφορεί για την οποιαδήποτε μορφή βίας εξασκεί στα μέλη της, με κύριους αποδέκτες τα παιδιά της, είτε είναι σωματική, είτε λεκτική, είτε ψυχολογική.
    Βλέπουμε πόσο εύκολα τα παιδιά έχουν γίνει αντίγραφο των γονέων, αντιγράφοντας και εκφράζοντας την λεκτική βία σε οποιοδήποτε πρόσωπο υπάρχει στην ταινία. Σε μια οικογένεια, που όπως και οι περισσότερες σύγχρονες ελληνικές οικογένειες, έχουν αμελήσει τους πραγματικούς θεσμούς και την προσέγγιση, δίνοντας τροφή στην αδιαφορια να μεγαλώνει όλο και περισσότερο.
    Μια σύγχρονη ελληνική οικογένεια, που ποτέ δεν θα καθήσει ήρεμα και με σεβασμό ως προς το πρόσωπο του κάθε μέλους της να επιλύσει τα προβλήματά της, εώς ότου σκάσει η βόμβα του προβλήματος.
    Τελικά, ίσως θα έπρεπε να ο ελληνικός κινηματογράφος να ξεφύγει λιγάκι απο τα πλάισια της εμπορικότητας και να επιδείξει κι άλλες τέτοιες αξιόλογες ταινίες, ταινίες που αφήνουν τα περιθώρια προβληματισμού για τα ανθρώπινα λάθη που δημιουργούνται μέσα σε αυτό που με χαρά όλοι ονομάζουμε ελληνική οικογένεια.
    Συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και μάλλον τα μεγαλύτερα προβλήματα της κοινωνίας μας πηγάζουν από τη στάση που κρατά ο καθένας και τη νοοτροπία που περνά στα παιδιά του.

    Ο ελληνικός κινηματογράφος έχει βγάλει πολλές ποιοτικές και καλές ταινίες και προσωπικά με γοητεύει ο βαθιά κοινωνικός χαρακτήρας του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φυσικά, όλα αυτά ειναι αλυσιδωτά ενωμένα μεταξύ τους!
    Οι γονείς τρέφουν με λάθος νοοτροπίες και σπεπτικά τα παιδιά τους, τα παιδιά υιοθετούν λάθος γονικά πρότυπα κι στην συνέχεια των γενιών τους, περνάν ακόμη χειρότερα στοιχεία!
    Εκτός κι αν κάποιοι σπάσουν την αλυσίδα και ξεκινώντας αρχικά μεσα απο τα πλαίσια της δικής τους οικογένειας να ταϊζουν με σωστές νοοτροπίες τα παιδιά τους, θα περάσουν θετικά στοιχεία αλλαγής έπειτα και σε αυτό που καλούμε ώς κοινωνία.
    Αρχικά όμως όλα ξεκινούν απο την ίδια την οικογένεια, για αυτό κι η ανατροφή των παιδιών με τις σωστές αντιλείψεις είναι και δυσκολότερο έργο απο το βιολογικό ταϊσμά τους...που δυστυχώς βλέπουν τα παιδιά σαν μηχανές που έχουν μόνο ώς ανάγκη την βιολογική τους τροφή και όχι την πνευματική που είναι ουσιαστικότερη!
    Μακάρι να δούμε ακόμη περισσότερες ταινίες με έντονα στοιχεία προβληματισμού....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Και το χειρότερο είναι να κοιτά κανείς γύρω του και να βλέπει ανθρώπους που πραγματικά αναρωτιέσαι τι παιδιά θα αναθρέψουν και πώς αυτά θα είναι όταν μεγαλώσουν. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι τρομακτικά πολλοί δυστυχώς...

    Χάρηκα πολύ με τα σχόλιά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ειλικρινα δεν καταλαβαινω γιατι ολα πρεπει να εκφραζονται με τοση υπερβολη λες και ο θεατης ειναι ανικανος να καταλαβει τι θελςει να πει ο ποιητης.Ολα στο ονομα μιας δηθεν κουλτουρας που απογυμνωνει τα παντα και τα καθιστα αντι γιααπλα κατανοητα,ενοχλητικα.Παρολα αυτα η σκηνοθετικη αποψη ειναι πολυ ενδιαφερουσα και οι ερμηνειες παρα πολυ καιριες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η ταινία είναι καταπληκτική. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν οι ερμηνείες, ήταν όλες άψογες, ξεχώριζαν ο πατέρας και ο γιός, όλοι όμως έπαιξαν πολύ καλά. Θεωρώ εύκολες και αστείες τις δήθεν προοδευτικές αναλύσεις περί μεσοαστικής οικογένειας, όλο τα ίδια και τα ίδια. Η ταινία είναι συμβολική και έχει πολλά επίπεδα. Συνήθως ο κόσμος σταματά στο πρώτο επίπεδο, αυτό που βλέπει, δηλαδή τους τσακωμούς μιας οικογένειας, όμως η ταινία είναι πιο απαιτητική, η οικογένεια είναι το πρόσχημα, το ντεκόρ, πίσω της αφήνει να διαφανούν εκείνα τα στοιχεία που διακρίνουμε στην υψηλή τέχνη, η αποτυχία, η απογοήτευση και τέλος η αποχαύνωση. Όλοι είναι αποτυχημένοι στη ταινία και το καταλαβαίνουμε πολύ καλά γιατί κι εμείς είμαστε αποτυχημένοι! Μπορεί μερικοί να βλέπουν μια υπερβολή στους διαλόγους όμως αυτό είναι που δίνει δύναμη και ενέργεια στους χαρακτήρες της. Φανταστείτε την τέχνη χωρίς το στοιχείο της υπερβολής, δεν υπάρχει. Το σινεμά θα ήταν ντοκιμαντέρ, η ποίηση θα ήταν ρεπορτάζ. Δηλαδή ο στίχος του Ασλάνογλου "φέρτε μου κι άλλο φως, ανάψτε κι άλλους ήλιους.." είναι υπερβολικός; Ας συνέλθουμε επιτέλους. Η ταινία δεν είναι ούτε τραγική ούτε κωμική, είναι πολύ καλή ταινία και αυτό μου αρκεί, μπορείς να γελάσεις ή να κλάψεις, αδιάφορο, η κατηγοριοποίηση είναι για τους άσχετους και τους αργόσχολους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολύ ενδιαφέρον και ουσιώδες σχόλιο. Εκτιμήθηκε.

    (αν απαντάς σε κάτι από την κριτική μου, αυτή είναι τόσο παλιά που δεν τολμώ καν να την ξαναδιαβάσω)

    ΑπάντησηΔιαγραφή