Lo imposible / The impossible (2012)

Ο Juan Antonio Bayona έκανε αίσθηση με την πρώτη του κιόλας κινηματογραφική απόπειρα, το «Ορφανοτροφείο» -ίσως την καλύτερη ταινία τρόμου της προηγούμενης δεκαετίας. Πέντε χρόνια αργότερα, το όνομά του ξαναεμφανίζεται στη μεγάλη οθόνη, πίσω από μια μεγαλύτερων φιλοδοξιών και βεληνεκούς, αγγλόφωνη αυτή τη φορά ταινία.

Το θέμα δε χρειάζεται συστάσεις. Αναπαράσταση της αληθινής (κατά πόσον άραγε;) ιστορίας μιας οικογένειας που κατάφερε να επιβιώσει από το θανατηφόρο τσουνάμι του 2004 στην Ταϊλάνδη. Κινηματογραφικά, είναι σκληρό, συγκλονιστικό και πραγματικά δυνατό από μόνο του. Δυστυχώς, στο αληθινό, εφιαλτικό αυτό γεγονός, ο Bayona δεν βρίσκει την έμπνευση για να διηγηθεί μια ουσιώδη, βαθιά ανθρώπινη ιστορία, αλλά την αφορμή για να στραγγίξει τους δακρυγόνους αδένες του θεατή. Χωρίς να έχει την υποστήριξη στιβαρού σεναρίου, ο Ισπανός σκηνοθέτης καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας του προσπαθεί απεγνωσμένα να δημιουργήσει έντονα συναισθήματα, είτε αυτά είναι δέος, είτε ενόχληση, είτε συγκίνηση. Ομολογουμένως, όσον αφορά στο πρώτο, τα καταφέρνει παραπάνω από πολύ καλά. Οι σκηνές του τσουνάμι είναι τόσο εύστοχα σκηνοθετημένες και γυρισμένες που πραγματικά σε καρφώνουν στο κάθισμά σου. Απίστευτα επιβλητικές και αληθινά ανατριχιαστικές.

Εν συνεχεία, μετά από τις εικόνες καταστροφής, ακολουθεί ο σωματικός πόνος. Ναι, το έργο θα σας σφίξει το στομάχι. Αυτή η εμμονή του όμως με το σωματικό μέρος του πόνου, τη στιγμή που ελάχιστα ασχολείται με το ψυχικό -την απώλεια- ή τουλάχιστον το κάνει επιδερμικά, καθιστά ακόμα πιο σαφή τον καθαρά εμπορικό προσανατολισμό του. Καθίσταται μάλιστα τόσο εμφανές πως αυτοσκοπός του φιλμ δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη συναισθηματική επίδραση στο κοινό του, ώστε, σε σημεία, οι σκηνές φαντάζουν σχεδόν διακριτά οριοθετημένες ανάλογα με το συναίσθημα που έχουν στο στόχαστρό τους. Λες και δήλωνε ο σκηνοθέτης στο συνεργείο: «Σε αυτή τη σκηνή πρέπει να ενοχλήσουμε. Σε αυτή, θα συγκινήσουμε. Σε αυτή, πάλι θα ενοχλήσουμε…»

Στα δυνατά χαρτιά του φιλμ συγκαταλέγονται αν μη τι άλλο οι ερμηνείες, με καλύτερο όλων τον εξαιρετικό Ewan McGregor και, φυσικά, οι συγκλονιστικές σκηνές καταστροφής, που αποτελούν και το μεγαλύτερο επίτευγμα σε αυτήν την παραγωγή. Απαρατήρητη δεν περνάει και η cameo εμφάνιση της Geraldine Chaplin, στην οποία δίνεται μάλιστα ένας από τους λίγους ουσιαστικούς διαλόγους στην ταινία…

Δεδομένου της προηγούμενης δουλειάς του σκηνοθέτη, θα περίμενε κανείς από το «The impossible» να αποτελεί ένα αρκετά πιο στιβαρό και ώριμο δράμα. Τελικά, αυτό μάλλον… πνίγεται στις φιλοδοξίες του. Όντας φοβερά εκβιαστικό συναισθηματικά, χάνει δυστυχώς την ουσία και στο μεγαλύτερο μέρος του ενοχλεί απλώς για να ενοχλήσει και συγκινεί μονάχα για να συγκινήσει. Μήπως να ξαναγυρίσετε στον Ισπανόφωνο τρόμο, κύριε Bayona;

Βαθμολογία: 2.5/5