Αφήνοντας
πίσω του τη μετριότητα της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων», ο Tim Burton επιστρέφει στο
στοιχείο που τον έχει καθιερώσει: αυτό του «ανάλαφρου» τρόμου. Το «Dark Shadows» είναι μια εκατό
τοις εκατό «Μπαρτονική» ταινία, αλλά φιλοδοξεί να γίνει κάτι ακόμα περισσότερο:
Μια σύνοψη, ενδεχομένως, ολόκληρης της φιλμογραφίας του παραμυθά σκηνοθέτη (τα
«Edward Scissorhands», «Sleepy Hollow» και «Corpse bride» είναι συχνά
παρόντα) και των χαρακτηριστικότερων εμμονών του. Θάνατος, φαντάσματα, κιτς
χρώματα, παραμυθένια ατμόσφαιρα, στοιχεία τρόμου, μια ιδιαίτερα αξιόλογη
αναβίωση των 70’s, σάτιρα της τηλεοπτικής
σαπουνόπερας και, φυσικά, πολύ χιούμορ, σφιχταγκαλιάζονται και θυμίζουν παλιό
καλό Burton. Η διαφορά είναι ότι το τεχνικό κομμάτι έχει εξελιχθεί
πλέον όχι απλώς αισθητά, αλλά σε σημείο να είναι οπτικά τόσο εντυπωσιακό, ώστε
να προκαλεί μέχρι και αναφωνήματα θαυμασμού. Το μόνο στοιχείο που αυτό το
(τουλάχιστον ως ενός σημείου) απολαυστικό μείγμα αφήνει «απ’ έξω» ή, καλύτερα,
πνίγει μέσα στα πολλά συστατικά του είναι ο απόκοσμος ερωτισμός του, στον οποίο
θα ήταν προτιμότερο να είχε δοθεί μεγαλύτερο βάρος.
Είναι,
παρόλα αυτά, πολύ δύσκολο να διατηρηθεί αυτή η επιτυχής ισορροπία για σχεδόν
δύο ώρες και ο αρχικός ενθουσιασμός δεν θα παραμείνει εξίσου θερμός και μετά τα
μισά της διάρκειας. Δυστυχώς, η πληθώρα των χαρακτήρων (αρκετοί εκ των οποίων είναι
μάλλον αχρείαστοι), των υποϊστοριών και των κινηματογραφικών ειδών, απειλούν
ολοένα και περισσότερο την συνολική συνοχή του φιλμ. Το αφελώς υπερφορτωμένο
φινάλε, δε, αποδεικνύεται απογοητευτικά συμβατικό.
Στις
ερμηνείες, ανώτερος όλων δεν είναι παρά ο Johnny
Depp, μετρημένος και κεφάτος, ενώ οι υπόλοιποι κυμαίνονται
μεταξύ της υπερβολής (Eva Green), του ναρκισσισμού (Chloe
Moretz) και της… ρουτίνας (Helena
Bohnam Carter).
Σαν
αποτέλεσμα, αυτό που θα μπορούσε να αποτελεί την επιτομή της φιλμογραφίας του Tim Burton δεν καταφέρνει να
περισώσει μέχρι τέλους την αρχική του στιβαρότητα και δεν χαράζεται στη μνήμη
ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της.
Βαθμολογία: 2.5/5
Ενώ ξεκινάει με υποσχέσεις στο τέλος καταντάει πολύ συμβατικό (ειδικά με το, όπως λες κι εσύ, "αφελώς υπερφορτωμένο φινάλε".
ΑπάντησηΔιαγραφή2,5/5: Ενδιαφέρουσα
Ναι, ρε γαμώτο. Και στην αρχή είχα πραγματικά ενθουσιαστεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν πρωτοείδα το τρέιλερ ενθουσιάστηκα και ήθελα πολύ να την δω.Αλλά όταν την είδα απογοητεύτηκα από την αρχή μέχρι το τέλος.Πιστεύω πως ο Τίμ Μπάρτον έιναι πάρα πολύ καλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος αλλά έχει ξεμείνει από ιδέες.Ασφαλώς,αυτή η ταινία δεν συγκρίνεται με το Edward Scissorhands.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλένη, αν και ανώτερος από την «Αλίκη», ούτε εδώ ούτε και στο πιο πρόσφατο «Frankenweenie» κατάφερε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες. Επειδή και στις 2 αυτές ταινίες όμως ξεκινά πολλά υποσχόμενος, φαίνεται ότι έχει ακόμα δυνατότητες. Θέλω να πιστεύω ότι μόλις βρει το κατάλληλο σενάριο θα έχουμε την ταινία που περιμένουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα έχει ακόμα πολλά να κάνει,απλά τώρα δεν έχει καμιά καλή ιδέα.Βέβαια δεν είναι και ο μόνος.Οι περισσότερες ταινίες που βγαίνουν τώρα είναι συνήθως καινούριες εκδοχές από παλιές ταινίες.Λίγες είναι αυτές που προβάλλουν κάτι καινούριο.Και εγώ ελπίζω να βγάλει κάτι καλό για να ξεφύγουμε για λίγο από τα ίδια.
Διαγραφή