De rouille et d' os / Σώμα με σώμα (2012)

Ξανακοιτάζοντας την αφίσα της ταινίας, αφού κανείς την παρακολουθήσει, διαπιστώνει πως είναι άκρως ουσιώδης και νοηματικά περιεκτική. Το στιγμιότυπο όπου ο Ali (Matthias Schoenaerts) κουβαλά την ανάπηρη Stephanie (Marion Cotillard) στους ώμους του απεικονίζει εύστοχα (και συνοψίζει την κινηματογραφική προβληματική για)  την ανάγκη της στήριξης του ανθρώπου από τον άλλο, μετατρέποντας τη μεταφορική -ψυχική- στήριξη σε κυριολεκτική –σωματική.

Η ταινία του Audiard, εξετάζοντας την αλληλεπίδραση δύο ζωών κατεστραμμένων και δύο ανθρώπων που στέκονται ουσιαστικά μόνοι (μέχρι να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον) απέναντι στις κακουχίες που τους επιφύλαξε η τύχη(;), πραγματεύεται την αναγκαιότητα της αγάπης, της συντροφικότητας, της παρουσίας αυτού του ανθρώπινου «στηρίγματος» στη ζωή του ατόμου. Ο Audiard όμως δεν αναζητά την ευτυχία και την καλοσύνη εκεί που δεν υπάρχουν. Μένει πάντα πιστός στην αυστηρά ρεαλιστική ματιά που επιλέγει να ακολουθήσει και, παρότι πρόθυμος να γίνει τόσο σκληρός όσο και τρυφερός, δε διστάζει να τονίσει την αδυναμία του ανθρώπου ορισμένες φορές να αντιληφθεί πόσο σημαντικό ρόλο ενδεχομένως διαδραματίζει στη ζωή κάποιου άλλου ή, αντιστρόφως, τη σημαντικότητα άλλων για τον ίδιο και να εκτιμήσει όσα του έχουν δοθεί ή όσα προθυμοποιείται ο κάθε «άλλος» να του προσφέρει. «Αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για την προσωπική συνειδητοποίηση οι ανεπανόρθωτες θυσίες;» διερωτάται πιθανότατα, καλώντας κατ’ επέκταση το θεατή σε μια αυτοκριτική και σε συναφή προβληματισμό.

Πάντα με την παρουσία μιας υπέροχης Marion Cotillard, εκπληκτικά εκφραστικής δίχως την παραμικρή ερμηνευτική υπερβολή (τολμώ να πω ίσως ο καλύτερος ρόλος της…) και ενός εξαιρετικού Matthias Schoenaerts να επιτυγχάνει μια αξιέπαινη ισορροπία μεταξύ των πολλαπλών πτυχών του εντυπωσιακά αληθινού χαρακτήρα του, το φιλμ αγγίζει το θεατή και τον κοιτά στα μάτια. Το δεξιοτεχνικό σκηνοθετικό άγγιγμα του Audiard είναι παραπάνω από εμφανές και καθίσταται αναγνωρίσιμο κυρίως μέσα από επί μέρους σκηνές όπως η ανατριχιαστική διαπίστωση της Stephanie πως έχει χάσει τα πόδια της, η συγκινητική επιστροφή της στο θαλάσσιο πάρκο και, τέλος, το φινάλε, το οποίο  μπορεί αρχικά να μοιάζει έτοιμο να παραπέσει στον προβλέψιμο μελοδραματισμό, αλλά, χάρη στην σκηνοθετική του στιβαρότητα, απεναντίας συγκλονίζει και οδηγεί το φιλμ στη νοηματική του κορύφωση.

Μέσα από τη σκηνοθεσία του Audiard, τις εξαιρετικές πρωταγωνιστικές ερμηνείες και τους καλογραμμένους, πολυδιάστατους χαρακτήρες του, το «Σώμα με σώμα» υπενθυμίζει πόσο έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον και, με την ειλικρίνεια και τη βαθιά ανθρωπιά με τις οποίες μιλά στο θεατή, τον προκαλεί να ρίξει μία ακόμη (κριτική) ματιά στη δική του ζωή…

Βαθμολογία: 3.5/5