Κλασική περίπτωση ταινίας που υπόσχεται πολλά, αλλά επί της ουσίας δεν τα καταφέρνει πουθενά. Αποτελεί, βασικά, μία προσπάθεια δημιουργίας ενός τουριστικού οδηγού του Μπουένος Άιρες, που φιλοδοξεί να γοητεύσει το θεατή με κωμική ελαφρότητα και ρομαντισμό. Αν σας φέρνει σε κάτι από Woody Allen, απατάστε.
Το μόνο που κάνει ο Madsen, στην πραγματικότητα, είναι να υιοθετεί συνταγογραφημένα «τρικ» επιτυχίας, δίχως να τα διαχειρίζεται όμως με έμπνευση και ψυχή. Σαν αποτέλεσμα, όπως είναι αναμενόμενο, τα τρικ αυτά κάθε άλλο παρά επιτυχία έχουν. Φαντάζει μάλλον προσβλητικό προς τη νοημοσύνη του θεατή το να στηρίζεται η προσδοκώμενη κινηματογραφική διασκέδαση αποκλειστικά πάνω σε μια χαρωπή μουσική επένδυση, τη στιγμή που το χιούμορ που παρατηρείται επί της οθόνης είτε ανύπαρκτο είναι είτε εντελώς κρύο. Ναι, μια τέτοια τακτική ακολουθεί το φιλμ του Madsen…
Εντάξει,
στο χιούμορ δεν το ‘χει, θα μου πείτε, στο ρομαντικό του κομμάτι όμως; Αμ δε.
Όπως όταν προσπαθεί να γίνει αστείο το έργο καταλήγει ανόητο, έτσι κι όταν
προσπαθεί να γίνει ρομαντικό -ή και συγκινητικό!-, επιχειρώντας να κρατήσει τις
ισορροπίες και να μην πλατειάσει δραματικά σε βάρος της κωμωδίας (της ποιας;),
παραμένει εξίσου ανόητο! Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που μοναδικό όχι ολοκληρωτικά
αποτυχημένο στοιχείο αποτελεί το ρομάντζο των δύο νέων, το οποίο καταφέρνει να
παραμείνει σχετικά ενδιαφέρον επειδή δηλώνει εξαρχής την εκκεντρικότητά του και
την απόλυτη, σε αντίθεση με την υπόλοιπη ταινία, αδιαφορία του για τον
ρεαλισμό. Για τον ίδιο λόγο, κορυφαία στιγμή (και ίσως η μόνη αληθινά ευρηματική,
ουσιώδης και με εύστοχο «ρομαντικό» χιούμορ) είναι εκείνη του χορού δύο…
κατσαρίδων!
Έτσι,
μέσα σε ένα ανούσιο σύνολο φανερής έλλειψης στόχου και πρωτοτυπίας,
«μουδιασμένης» σκηνοθεσίας και ανέμπνευστης συνύπαρξης (κρύου κατά κύριο λόγο)
χιούμορ και ανόητης σοβαροφάνειας, είναι πολύ λίγες οι στιγμές της ταινίας που
δεν ευνοούν την ανία. Ακόμα και το φινάλε μπορεί να μην είναι αυτό που θα
θεωρούσε κανείς από την αρχή δεδομένο, δεν διαθέτει όμως τίποτα το
αξιοσημείωτο! Σαν ένα παιδί που, χωρίς να κατορθώνει να γίνει αστείο, απλά δεν
μπορεί να σοβαρευτεί ποτέ, το «Μπουένος Άιρες σ’ αγαπώ» δεν κάνει παρά μια
τρύπα στο νερό. «Όλα είναι ένα γιατί» είναι το συμπέρασμα στο οποίο θα
καταλήξει. Ευχαριστούμε πολύ. Ο επόμενος!
Βαθμολογία: 1/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου