Evil dead 2 / Νεκρός την αυγή / Οι δαίμονες έστησαν χορό (1987)

Έξι χρόνια μετά την επιτυχία του πρώτου «Evil dead», ο Raimi το διασκευάζει σε ένα «Evil dead 2» μάλλον ριμέικ παρά σίκουελ, παίρνοντας το διακριτικό εκείνο μαύρο χιούμορ που διάνθιζε το προηγούμενο φιλμ και δίνοντάς του αυτήν τη φορά τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Άλλωστε αυτό ήταν, κυρίως, που έκανε την τριλογία του Raimi διάσημη. Και αρκετά υπερτιμημένη. Γιατί όσο διασκεδαστική και να είναι, η ταινία ποτέ δεν παρουσιάζει κάποιον εμφανή λόγο ύπαρξης, αφού εδώ λείπει η ευρηματικότητα (μιας και σχεδόν τα πάντα τα έχουμε ξαναδεί), η απλότητα και η ατμόσφαιρα του πρώτου και αυτός ο συνδυασμός ριμέικ και συνέχειας φαντάζει εντέλει πιο εφετζίδικος απ’ ό,τι θα έπρεπε.

Μετά από ένα πρώτο δεκάλεπτο που μοιάζει να κάνει κάτι σαν μία (υπερβολικά) σύντομη περίληψη όσων συνέβησαν στο πρώτο μέρος, μεταβάλλοντάς τα λίγο και συνδέοντάς τα με όσα ακολουθούν της σκηνής που κλείνει την προηγούμενη ταινία, η πλάκα γίνεται αυτοσκοπός και η έλλειψη πειστικότητας είναι μέρος της. Σε σημεία, μάλιστα, (θυμηθείτε τον σουρεαλιστικό χορό της αποκεφαλισμένης συντρόφου του πρωταγωνιστή) θυμίζει σκοτεινό Μπαρτονικό animation! Η θέαση είναι ομολογουμένως διασκεδαστικότατη και, ευτυχώς, το φιλμ δεν παίρνει ποτέ τον εαυτό του στα σοβαρά και (προφανώς) δεν προσπαθεί να ικανοποιήσει ως ταινία τρόμου. Αυτό που μένει είναι ο χαβαλές και από αυτόν υπάρχει άφθονος, είναι όμως κρίμα που ο Raimi αποφάσισε να εξυψώσει σε τέτοιο βαθμό το χιουμοριστικό στοιχείο και άφησε όλα τα υπόλοιπα ατού του πρώτου φιλμ… στο πρώτο φιλμ.

Όσο περίεργο κι αν ακουστεί, στα χιουμοριστικά highlights της ταινίας συγκαταλέγονται ένα ιπτάμενο μάτι, ένα κομμένο, δαιμονισμένο χέρι (που θα αντικατασταθεί από το περίφημο αλυσοπρίονο ως νέο άκρο) και, φυσικά, οι γιγαντιαίοι πίδακες ανεξάντλητου (και παντελώς αναληθοφανούς –συχνά πολύχρωμου!) αίματος, το οποίο όσο περισσότερο είναι, τόσο περισσότερο γέλιο βγάζει! 

Βαθμολογία: 2.5/5