Django unchained / Django ο τιμωρός (2012)

 Άλλος ένας απολαυστικότατος Ταραντίνο! Όλα όσα περιμένει κανείς να δει σε μια ταινία του δίνουν το παρόν. Η κομικίστικη βία, η υπέροχη, μεθυστική φλυαρία, η αίσθηση παλιού και συνήθως β’ διαλογής σινεμά. Όλα είναι εδώ, πασπαλισμένα με μία διαρκή κωμικότητα αρκετά πιο τονισμένη απ’ ό,τι στις προηγούμενες δουλειές του σκηνοθέτη. Κανονικότατος χαβαλές, με άλλα λόγια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο δημιουργός γίνεται βλάσφημος απέναντι στο κάθε άλλο παρά αστείο θέμα του. Αντιθέτως, πίσω από την καθαρή διασκέδαση, περιγράφει με σεβασμό την αποτρόπαια βίαιη εποχή ολοκληρωτικής έλλειψης ουσιαστικής δικαιοσύνης, στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία του. Κι όταν η βία υπαινίσσεται, είναι πολύ πιο επώδυνη απ’ ό,τι όταν ανατινάζονται κεφάλια μπροστά στα μάτια σου…

Στη σχεδόν τρίωρη, αλλά καθόλου κουραστική, διάρκεια της ταινίας, η πλοκή περνά από διάφορα στάδια (στην θεωρητικά κεντρική υπόθεση θα φτάσει στο τέλος της πρώτης ώρας της!). Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία, τόσο ως προς τα τεκταινόμενα, όσο και τα κινηματογραφικά είδη που ο δεξιοτέχνης δημιουργός συνδυάζει και τα συναισθήματα που προκαλεί στον θεατή. Αβίαστο γέλιο, αποστροφή, αγωνία, μέχρι και συγκίνηση σε μια συγκεκριμένη σκηνή! Άλλοτε όμως αισθάνεσαι ότι προκύπτουν εξαιρετικά πολλές εξελίξεις στην πλοκή και άλλοτε αυτές φαντάζουν χαρακτηριστικά αργές, μιας και δεν αφορούν τα γεγονότα αλλά τους διαλόγους. Διάλογοι που ξεκινούν με κάθε αφορμή, που εξελίσσονται καθηλωτικά, που είναι ικανοί να δημιουργήσουν από μόνοι τους όλα τα παραπάνω συναισθήματα, που μεταστρέφουν τη φράση «μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις»…

Από το κεντρικό καστ, η πιο αδιάφορη ερμηνεία αποδεικνύεται τελικά μάλλον αυτή του πρωταγωνιστή! Πράγμα που βέβαια δεν οφείλεται τόσο στον ίδιο, όσο στην ελάχιστη γοητεία που εκπέμπει ο χαρακτήρας του εν συγκρίσει με αυτούς που τον πλαισιώνουν.  Ή απλά, ο Κριστόφ Βαλτς είναι τόσο καλός που τον επισκιάζει. Γιατί, ειλικρινά είναι απίθανος. Μοιάζει να το διασκεδάζει πραγματικά με όλη του την ψυχή και δε χορταίνεις να τον βλέπεις. Όταν, δε, λογομαχεί ή απλώς συζητά με τον ΝτιΚάπριο, η ταινία φαντάζει αληθινά ακαταμάχητη!

Το φιλμ, παρόλα αυτά, δεν είναι αψεγάδιαστο. Όχι τόσο λόγω του τελικού λουτρού αίματος το οποίο ίσως να ήταν προτιμότερο κάπως πιο μετρημένο, (αλλά ήταν ούτως ή άλλως απόλυτα αναμενόμενο) όσο εξαιτίας ορισμένων σημείων του σεναρίου. Μπορεί αυτό να είναι εύστοχα αμπαλαρισμένο με ευρηματικούς διαλόγους, μα αν κανείς κοιτάξει λίγο βαθύτερα, ενδέχεται να διαπιστώσει λίγες αλλά αρκετά σημαντικές, διακριτικές ευκολίες που επιχειρούν να περάσουν απαρατήρητες. Ελάχιστα όμως θα επηρεάσουν και αυτές το πόσο καλά θα περάσετε παρακολουθώντας την ταινία -αν βέβαια περνάτε καλά με το σινεμά του Ταραντίνο…

Το «Django unchained»είναι μια καθαρά Ταραντινική, απολαυστικά πλούσια σε κινηματογραφικά είδη, συναισθήματα, σεναριακές εξελίξεις και, φυσικά, χαρακτηριστικούς διαλόγους ταινία, που δείχνει να διαθέτει μεγάλη αγάπη για τη βία του σινεμά, αλλά και εξίσου ισχυρή απέχθεια για αυτήν της αληθινής ζωής…

Βαθμολογία: 3.5/5