Man of steel / Άνθρωπος από ατσάλι (2013)

Υπήρχαν πολλοί λόγοι για να τρέφει κανείς υψηλές προσδοκίες για το reboot του κλασικότερου σούπερ-ήρωα όλων των εποχών. Το απογοητευτικό (αλλά και αρκετά παρεξηγημένο) «Superman returns» θα έπρεπε να έχει κάνει τους δημιουργούς να επιδιώκουν ένα σαφώς ανώτερο αποτέλεσμα, η επιτυχία της τριλογίας του «Σκοτεινού Ιππότη» έχει αποδείξει στη Warner Bros. πως η ιδανική συνταγή της σύγχρονης σουπερηρωικής περιπέτειας χαρακτηρίζεται από ωριμότητα και ρεαλισμό, ενώ η ανάμειξη του Christopher Nolan στην παραγωγή και το σενάριο μόνο θετικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να φέρει. Τα εξαιρετικά trailer, τέλος, της ταινίας, υπόσχονταν ένα blockbuster με λιγάκι πιο ανθρωποκεντρική ματιά και έμφαση στις ανθρώπινες διαστάσεις των ηρώων του.

Αν λοιπόν εύλογα περιμένατε το πιο πολυαναμενόμενο blockbuster της χρονιάς να αποδειχθεί μία από τις καλύτερες super-hero movies (τουλάχιστον) των τελευταίων χρόνων, δυστυχώς θα απογοητευτείτε οικτρά. Ας αναιρέσουμε μία-μία τις άνωθεν προσδοκίες…

Ο «Άνθρωπος από ατσάλι» δεν αγγίζει όχι μόνο τις δύο πρώτες ταινίες με τον Christpher Reeve, αλλά ούτε καν το ήδη κατώτερο των προσδοκιών «Returns». Η μόνη του επιρροή από το σύμπαν του «Σκοτεινού Ιππότη» και κατ’ επέκταση από τον Christopher Nolan έγκειται αποκλειστικά στον ανάλογο χειρισμό του πάντα ποιοτικά συνεπούς score του Hans Zimmer, του οποίου όμως ο συνδυασμός με το θορυβώδες υπερθέαμα, όπως και στο «The Dark Knight rises», το αναγάγει τελικά μάλλον σε σκέτη «βαβούρα». Τέλος, η ελπίδα για την ανάπτυξη των χαρακτήρων βουλιάζει κάτω από την πραγματικά εντυπωσιακή έλλειψή της…

Αν παραξενεύεστε που ο σεναριογράφος του «Batman begins» David S. Goyer βρίσκεται πίσω από μια τόσο επιδερμική προσέγγιση του μύθου, θυμηθείτε ότι μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που έγραψε και την τριλογία «Blade». Και αν ο Zack Snyder φαντάζει αρχικά μια ιδανική επιλογή, χάρη στο αδιαμφισβήτητο ταλέντο του στη δημιουργία εκθαμβωτικών εικόνων και σκηνών δράσης (χωρίς κανένα slow motion αυτή τη φορά), τελικά αποδεικνύεται πως αυτή η εμμονή στον οπτικό εντυπωσιασμό και την τεχνική αρτιότητα έρχεται μάλλον σε βάρος της αφήγησης, η οποία είναι ούτως ή άλλως κατακερματισμένη από την «αντισυμβατική», μη γραμμική εξιστόρηση της παιδικής ηλικίας του ήρωα μέσω flash-backs.

Ομολογουμένως βέβαια, μέχρι τα μισά της διάρκειάς του, το φιλμ δεν σε κάνει να αγανακτείς, παρά τα εμφανή ελαττώματά του. Υπάρχουν άφθονοι λόγοι για να θαυμάσεις το οπτικό του κομμάτι (η πρώτη πτήση του Σούπερμαν είναι ενθουσιαστική) και οι επιλογές των ηθοποιών είναι ιδιαίτερα εύστοχες, αν και αυτό αφορά περισσότερο τις φυσιογνωμίες παρά τις ερμηνείες τους, μιας και δεν παρέχονται αρκετές ευκαιρίες ώστε να αποδείξουν κάτι σε αυτόν τον τομέα. Ο Henry Cavil πάντως ταιριάζει τέλεια στην σουπερηρωική στολή του.

Ο «Άνθρωπος από ατσάλι» γίνεται όμως σχεδόν ανυπόφορος στο δεύτερο μισό του, όπου τα πάντα (ακόμα και η ίδια η super-hero ταινία) θυσιάζονται ανηλεώς στο βωμό της εκκωφαντικής, υπερβολικά εφετζίδικης και τελικά απόλυτα βαρετής ταινίας καταστροφής, η οποία διαθέτει ως δεύτερο πρωταγωνιστή τον… αμερικανικό στρατό.

Προσθέτοντας ως κερασάκι στην τούρτα ένα από τα χειρότερα love story που έχει δει ποτέ το είδος (!), ο νέος Σούπερμαν, παρά τις προσπάθειές του να μετριάσει την αφέλεια που αναπόφευκτα τον ακολουθεί, αποδεικνύεται πολύ πιο προσβλητικός από τις αθώα αφελείς πρωτότυπες ταινίες. Το ομολογεί, εντέλει, και ο ίδιος ο ήρωας λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους: «Είμαι μέχρι το κόκκαλο Αμερικάνος»…

Βαθμολογία: 1.5/5