Blogoscars 2014: Σκηνοθεσία

Κάτωθεν παρατίθενται φωτογραφίες των νικητών από την επίσημη τελετή απονομής των Blogoscars 2014.

Πριν τη 10άδα:

15. Eric Rochant - Mobius

14. Chan-Wook Park - Stoker

13. John S. Baird - Filth

12. David O. Russell - American hustle

11. Joss Whedon - Much ado about nothing

10

Lars Von Trier - Nymphomaniac

Γιατί ο Trier αιφνιδιάζει και πάλι, πειραματίζεται, κάνει την πλάκα του, στοχάζεται, σε κοροϊδεύει, αυτο-ανατρέπται, προκαλεί σκέψεις και συζητήσεις και επιστρατεύει κάθε σκηνοθετική έμπνευση για να δημιουργήσει μία από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες του.

9

J. C. Chandor - All is lost

Απλώς γιατί έφτιαξε μια ταινία που διαρκεί 100 λεπτά, έχει μόνο έναν ηθοποιό και διαλόγους που περιορίζονται σε ένα σύντομο γράμμα, δυο-τρία S.O.S. και ένα... fuck! Και όχι απλώς βλέπεται, είναι εξαιρετική. Άθλος.

8

Asghar Farhadi - Le passe

Γιατί από τα πρώτα λεπτά είσαι σίγουρος πως θα δεις αριστούργημα.

7

Joseph Gordon-Levitt - Don Jon

Γιατί είναι το ντεμπούτο του συμπαθέστατου Gordon-Levitt και είναι γεμάτος έμπνευση.

6

Tony Kaye - Detachment

Για το υπέροχο, υπνωτιστικά μελαγχολικό mood.

5

Danny Boyle - Trance

Γιατί η ταινία θα μπορούσε να περάσει κι εντελώς απαρατήρητη, αν δεν υπήρχε ο Boyle να σκηνοθετεί με τόσο φρενήρες κέφι που να κάνει τη θέαση απολαυστικότατη.

4

Giuseppe Tornatore - La migliore offerta

Ατμοσφαιρικός και γοητευτικά μυστηριώδης, ο Tornatore καθιστά υπέροχο ακόμα και το κατά τ' άλλα  εξαρχής προβλέψιμο φινάλε. 

3

Jim Jarmush - Only lovers left alive

Υπνωτιστικός, απολαυστικός, γοητευτικός.

2

Alfonso Cuaron - Gravity

Γιατί αισθάνεσαι πως πραγματικά αιωρείσαι.

Ένα τεχνικά μεγαλειώδες επίτευγμα, που θα ήταν το αδιαμφισβήτητο νούμερο 1, αν δε φοβόταν να ξεφύγει από το καθαρά mainstream.

1

Abdellatif Kechiche - La vie d' Adele

Γιατί αφιέρωσε στην ιστορία μιας σχέσης τρεις ολόκληρες ώρες, χωρίς να πλατειάσει ποτέ.

Γιατί έβγαλε από τις πρωταγωνίστριές του τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς.

Γιατί οπτικοποίησε την ιστορία του με απόλυτο, αφοπλιστικό ρεαλισμό.

Γιατί υιοθέτησε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σκηνοθετική άποψη, με την κάμερά του να μην ξεκολλά από το πρόσωπο και το σώμα της Adele, κάνοντάς σε να νιώσεις παντελώς οικεία μαζί της.

Γιατί διηγήθηκε μια λεσβιακή σχέση, σαν να ήταν οποιαδήποτε straight.