Να κάθεσαι και να κοιτάς (2013)

Λογικά, την ταινία θα εκτιμούσε πολύ ο Οικονομίδης! Μοιάζει έντονα επηρεασμένη από το κινηματογραφικό σύμπαν του και από την κοινωνική ματιά του. Παρόλα αυτά, ο Γιώργος Σερβετάς φαίνεται πως προσπαθεί να αποφύγει την ψυχρότητα του Οικονομίδη και του «weird» κύματος και να δημιουργήσει ένα δραματικό θρίλερ που δε θα αφήσει το θεατή συναισθηματικά αμέτοχο. Που θα τον κάνει να ταυτιστεί με τους ήρωες και να νοιαστεί για αυτούς. Όσο ευχάριστες όμως κι αν ακούγονται οι προθέσεις αυτές, νομίζω πως εκεί ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα του φιλμ.

Δεν αναπτύχθηκε τυχαία η «weirdness» στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά. Από την ανάγκη για αιχμηρό κοινωνικό σχολιασμό γεννήθηκε αυτή η ψυχρή, «περίεργη» κινηματογραφική ματιά, που αδιαφορεί για το συναίσθημα ώστε να θέσει σε πρώτο πλάνο το μήνυμα και την αλληγορία. Στην περίπτωση του «Να κάθεσαι και να κοιτάς», ο Σερβετάς μοιάζει, αντιθέτως, να θέλει να χτίσει την κοινωνική αλληγορία του κερδίζοντας παράλληλα το θεατή συναισθηματικά και να περάσει τα μηνύματά του μέσα από το δράμα κι όχι την αποστασιοποιημένη ταινία «μηνύματος». Το θέμα είναι πως για την επιτυχία της ταινίας ως δραματική θα χρειαζόταν πιο στιβαρή δραματουργία, πιο σαφές κέντρο βάρους, ίσως κι ένας πιο «ανοιχτός» πρωταγωνιστικός χαρακτήρας. Για μιάμιση ώρα όμως, παρακολουθείς μια ιστορία η οποία αδυνατεί να βρει σε ποιο σημείο να εστιάσει, μια σειρά από χαρακτήρες για τους οποίους δεν νοιάζεσαι στ’ αλήθεια. Ο Δημήτρης του Κωνσταντίνου Σειραδάκη, δε, δεν φανερώνει ποτέ τι ρόλο ακριβώς παίζει στο στόρι.

Σαφής η προτροπή του τίτλου να μην «κάθεσαι και κοιτάς», όμως λόγω των παραπάνω, η ταινία αδυνατεί να σου περάσει κάποιο ισχυρό μήνυμα ή να εισβάλλει αρκετά στο μυαλό σου. Πάντως, ο έξοχος Νίκος Γεωργάκης στο ρόλο του κινηματογραφικού «κακού» (ας πούμε) είναι ο πιο αληθινός χαρακτήρας του φιλμ, με μια εφιαλτική έννοια. Είναι ένας χαρακτήρας γλοιώδης, αλλά και τρομακτικά καθημερινός, που ενσαρκώνει επιτυχώς πολλές από τις όψεις της ανθρώπινης παρακμής που ο Σερβετάς επιχειρεί να θίξει. Δίπλα του, ο Γιώργος Καφετζόπουλος εκφράζει με τη σειρά του μια ακόμη ενοχλητική αλήθεια, το πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η δύναμη της εύκολα χειραγωγήσιμης αμορφωσιάς του… «στόκου», όπως τον χαρακτηρίζει η Αντιγόνη (Μαρίνα Συμεού).

Αξίζει να σημειωθεί η ερμηνεία του ταλαντούχου Γιάννη Δρακόπουλου (γνωστού από τα τηλεοπτικά «Σφηνάκια»), ο οποίος εκπλήσσει ευχάριστα αποδεικνύοντας πως οι δυνατότητές του δεν περιορίζονται στην κωμωδία.

Συνοπτικά, το αδύναμο δράμα αποδυναμώνει και τα μηνύματα της ταινίας, αφήνοντας, δυστυχώς, το θεατή κατά την παρακολούθηση απλώς… να κάθεται και να κοιτάει.

Βαθμολογία: 2/5