Ο
χιουμοριστικός κυνισμός κάτω από τον οποίο παρουσιάζονταν οι καταστάσεις στο «Killer Joe» του ίδιου
σεναριογράφου είναι κι εδώ εν μέρει παρών και είναι αυτός που δίνει τροφή στον
όποιο κωμικό χαρακτήρα της ταινίας. Φυσικά, εδώ οι χαρακτήρες αντιμετωπίζονται
πολύ πιο σοβαρά και ανθρώπινα -με εξαίρεση αυτούς των μάλλον καρικατουρίστικων Julliette Lewis
και Dermot Mulroney. Ο εν λόγω
κυνισμός λοιπόν, που βρίσκει τον απόλυτο εκφραστή του στη Meryl Streep, σπανιότερα
υπερισχύει σαν κυρίαρχη κινηματογραφική ματιά και περισσότερο λειτουργεί σαν
ένδειξη δραματικής αυτοσυγκράτησης, δείχνοντας την ικανότητα του φιλμ να
κοιτάξει τις δραματικές τροπές της ιστορίας του από μια ψύχραιμη και εύθυμη
απόσταση. Κατά τ’ άλλα, μάλλον στη σκηνοθεσία του John
Wells πρέπει να χρεωθεί μια μεγαλύτερη απ’ όσο θα
άντεχε το κλίμα του φιλμ σοβαροφάνεια, την οποία ακολουθούν και οι ερμηνείες,
που ελάχιστες φορές υιοθετούν κάποιον κωμικό παλμό.
Το
φιλμ μοιάζει να δυσκολεύεται να βρει κινηματογραφικό προσανατολισμό μέχρι τη
μέση του, κι όταν το καταφέρνει, δεν έχει το χρόνο που θα χρειαζόταν για να
ολοκληρώσει δραματουργικά την ιστορία του. Από την αρχή του οδηγείται φανερά
στη διάλυση των σχέσεων των ηρώων του (από τη μέση κι έπειτα πιο μεθοδικά κι
απολαυστικά), καθώς όμως δεν καταλήγει τελικά σε κάποια ανασύστασή τους, στην
ελπίδα αυτής ή έστω σε μια ολοκλήρωση των επί μέρους ιστοριών, αφήνει μια
αίσθηση ανολοκλήρωτου. Παρόλα αυτά πάντως, η θέαση ενός τόσο εκπληκτικού καστ
(ειδικά οι γυναικείες ερμηνείες είναι αριστουργηματικές) και η μελέτη, μέσω της
(θεατρίζουσας) κινηματογραφικής μεθόδου του «δωματίου», των σχέσεων που
εξελίσσονται ανάμεσα στους χαρακτήρες, σε συνδυασμό με το συνήθως διασκεδαστικό
τους περιτύλιγμα, είναι, ειλικρινά, σκέτη απόλαυση. Και η ταινία, τελικά,
αποδεικνύεται πιο συγκινητικά ανθρώπινη απ’ ό,τι θα περίμενες…
Βαθμολογία: 3/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου