Captain America: The Winter Soldier / Captain America: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα (2014)

Η Marvel έχει βρει τη χρυσή συνταγή της επιτυχίας και την ακολουθεί κάθε φορά αρκετά πιστά ώστε να μην υπάρχουν και πολλά καινούρια πράγματα να σημειώσει κανείς. Το κοινό ξέρει τι θα δει και δύσκολα απογοητεύεται, αφού αυτή η ισορροπία χορταστικής δράσης, αρκετού χιούμορ, ενός υποστηρικτικού (μπλοκμπαστερικού) στόρι στο background και ίσως κάποιου love-story έτσι για να υπάρχει, είναι αρκετή για να προσφέρει κάθε φορά κι από ένα σταθερά διασκεδαστικό δίωρο. Ακόμα κι αν προσωπικά θα ζητούσα λίγο μεγαλύτερο βάρος στην ανθρώπινη των ηρώων, που συνήθως αντιμετωπίζεται διεκπεραιωτικά, όταν η εν λόγω συνταγή εκτελείται τόσο απολαυστικά όσο εδώ, δεν αισθάνομαι ότι έχω το δικαίωμα για πολλά παράπονα.

Δεν ξέρω αν ο δεύτερος «Captain America» προσφέρει κάτι αξέχαστο, εκτελεί όμως την καθιερωμένη Μαρβελική συνταγή πραγματικά τέλεια. Πέρα από μερικές ευκολίες που (λόγω είδους και fun διάθεσης) προσπερνιούνται, το μόνο που κρατά πίσω τον ενθουσιασμό μας είναι η απουσία κάποιου αληθινά επιβλητικού κακού, αφού ο Winter Soldier αφενός απομυθοποιείται με το που πέσει η μάσκα του και αφετέρου κρατά έναν δεύτερο και όχι ουσιαστικά σημαντικό ρόλο –η ύπαρξή του στον τίτλο είναι για καθαρά εμπορικούς λόγους. Αντιθέτως, το σύντομο –φωνητικό- πέρασμα του Toby Jones προκαλεί μία ανατριχιαστική αίσθηση απειλής, ακόμα και χωρίς τη σωματική παρουσία του.

Κατά τ’ άλλα, η ταινία εξυπηρετεί απόλυτα το στόχο της και σε διασκεδάζει με ασταμάτητη, θεαματικότατη δράση και ικανοποιητικά πολύ, ως είθισται, χιούμορ. Αυτό όμως που της χαρίζει τη δύναμή της ως κινηματογραφική εμπειρία είναι (περιέργως, θα προσέθεταν κάποιοι) το σενάριό της. Οι Christopher Markus και Stephen McFeely παίρνουν ένα στόρι που υπό άλλες συνθήκες θα αποτελούσε το απλό συνοδευτικό της δράσης και το τοποθετούν σε πρώτο πλάνο, καθιστώντας το το πιο ενδιαφέρον συστατικό του φιλμ. Έτσι, έχουμε μια εντυπωσιακά δυνατή ιστορία συνομοσιολογικού ενδιαφέροντος, που σε κερδίζει επειδή, κατά έναν τρόπο, αισθάνεσαι πως σε αφορά. Επιπλέον αναπτύσσει το love-story της υπαινικτικά και χωρίς να βιάζεται, ενσωματώνοντάς το πολύ εύστοχα στη γενικότερη πλοκή.

Περισσότερο περιπετειώδης και λιγότερο σουπερηρωικός σε σχέση με τις υπόλοιπες ταινίες της Marvel, ο δεύτερος «Captain America» χωρίς να ξεχωρίζει, είναι όσο απολαυστικός χρειάζεται για να σας αφήσει πλήρως ικανοποιημένους. Διαθέτοντας στο είδος του ίσως το πιο δυνατό στόρι στη μετά-«Dark Knight» σουπερηρωική σινε-εποχή, κάνει τον πρωταγωνιστή του –επιτέλους- cool και μας ανοίγει την όρεξη για ακόμη περισσότερη Marvel…

Και του χρόνου, λοιπόν…

Βαθμολογία: 3/5