Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

The Spirit (2008)

 Τρία χρόνια μετά την επιτυχημένη συνεργασία του με τον Robert Rodriguez («Sin City»), ο Frank Miler αναλαμβάνει σόλο καθήκοντα και μεταφέρει στο σινεμά τον διάσημο κόμικ χαρακτήρα «Spirit» του Will Eisner. Ο Miller χρησιμοποιεί κι εδώ την κομικ-ίζουσα λογική του «Sin City», προσαρμόζοντας την υπέροχη αισθητική του σε ένα υποτίθεται πιο προσιτό, PG-13 εγχείρημα, που φαινομενικά θυμίζει, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκεται έτη φωτός μακριά από το πνεύμα της εντυπωσιακής ταινίας του 2005. Τα πάντα βυθίζονται σε ένα σκοτεινό, αποχρωματισμένο (αλλά όχι ασπρόμαυρο) φίλτρο, από το οποίο ξεφεύγουν πάντα η βαθυκόκκινη γραβάτα και τα κάτασπρα all-star (!) του σούπερ-ήρωα πρωταγωνιστή, και το στιβαρό, αλλά έτσι κι αλλιώς ξαναϊδωμένο οπτικό αποτέλεσμα αποδεικνύεται το μεγάλο –και μοναδικό– πλεονέκτημα του φιλμ…

Βλέποντας μόλις το πρώτο –πραγματικά τραγικό– τέταρτο του «The Spirit», αναρωτιέσαι εύλογα τι σχέση έχει αυτός ο άνθρωπος, ο Frank Miller (ένα από τα πιο περίφημα ονόματα στον χώρο των κόμικς) με το σινεμά! Γιατί ο Miller μοιάζει απλώς να πειραματίζεται αμήχανα με μια τέχνη που δεν κατέχει, συνδυάζοντας άτσαλα τις δοκιμασμένες αρετές του «Sin City» με ένα σενάριο που φαντάζει προορισμένο μόνο για κόμικς κι «επί τη ευκαιρία» αξιοποιημένο σε μια γρήγορη κινηματογραφική αρπαχτή. Παρεμπιπτόντως, το φιλμ πάτωσε στα ταμεία (δεν κατάφερε να συμπληρώσει καν το budget του), αποδεικνύοντας πως ό,τι ίσως λειτουργεί στο χαρτί δεν είναι αυτομάτως εξίσου αποτελεσματικό και στο πανί.

Το «The Spirit», από την αρχή μέχρι το τέλος του, δεν ξέρει ποτέ τι θέλει να είναι. Αμφιταλαντεύεται άγαρμπα ανάμεσα σε μια σκοτεινή κι οπτικά εντυπωσιακή super-hero movie, μια ανάλαφρη περιπετειώδη κωμωδία, μια αυτοσαρκαστική, non-sense παρωδία και ένα ατμοσφαιρικό νέο-νουάρ, χωρίς φυσικά να είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Το ένα στοιχείο αναιρεί το άλλο και το φιλμ μοιάζει αντιθέτως με έναν αποπροσανατολισμένο αχταρμά παιδαριώδους χιούμορ, ανύπαρκτων χαρακτήρων, ηλίθιων διαλόγων και δράσης που διακρίνεται από πρωτοφανή έλλειψη έντασης! Πέρα από την αισθητική του, ο λόγος που, τουλάχιστον, βλέπεται είναι ότι σε σημεία κατορθώνει πράγματι να καταστήσει την camp ανοησία του και τις άλλα αντ’ άλλων σεναριακές κι εικαστικές «εμπνεύσεις» του –ο (από πού κι ως πού;) Ναζί Samuel Jackson– πράγματι αυτοσαρκαστικές και σχεδόν διασκεδαστικές. Όμως αυτό δε σημαίνει πολλά σε μια ταινία δίχως υπόνοια δραματουργίας, σασπένς ή αφηγηματικού ρυθμού, της οποίας η συνολική παρακολούθηση είναι τόσο ενδιαφέρουσα όσο το να χαζεύεις τα σκίτσα του χαρακτήρα της στους τίτλους τέλους. Μετά από αυτούς άλλωστε, δυσκολεύεσαι ήδη να θυμηθείς τι έβλεπες τόση ώρα…

Το μόνο πράγμα που κάνει το «Spirit» μια «κινηματογραφική» δημιουργία είναι ότι κυκλοφόρησε στις αίθουσες –κατά τ’ άλλα καμία επαφή δεν έχει με την Έβδομη Τέχνη…

Βαθμολογία: 0.5/5

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου