Magic Mike XXL (2015)

Η παρέα του πρώτου «Magic Mike» ξανασυναντιέται για ένα τελευταίο σόου, με αρκετά διαφορετική κινηματογραφική κατεύθυνση αυτήν τη φορά. Αφήνοντας πίσω την πιο καλλιτεχνική σκηνοθετική ματιά του Soderberg, το «XXL» -με νέο σκηνοθέτη- προσπερνά μαζί της και τη δραματική σοβαρότητα της πρώτης ταινίας. Οι δημιουργοί στρέφονται προς έναν πιο ξεκάθαρα εμπορικό προσανατολισμό και θέτουν ως άξονά τους απροκάλυπτα τη διασκέδαση -και το οφθαλμόλουτρο. Περισσότερος χορός, περισσότερο χιούμορ, πιο χυδαίες χορογραφίες και μια εν γένει ελαφρότερη διάθεση επιχειρούν, ίσως, να επανορθώσουν για την ενδεχομένως απογοητευτική έλλειψή τους στο ορίτζιναλ.

Το φιλμ λοιπόν αποτελεί μια πράγματι διασκεδαστική και έντονα καλοκαιρινή κομεντί που θα ικανοποιήσει πλήρως το (γυναικείο κυρίως) κοινό στο οποίο απευθύνεται. Κι ενώ το γεγονός αυτό μεταφράζεται και ως ειλικρίνεια προθέσεων, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει πόσο δραματουργικά ισχνό αποδεικνύεται ετούτο το σίκουελ. Το στόρι δεν είναι παρά ένα απλό reunion της «παλιοπαρέας», σε ένα road movie με μοναδικό προορισμό την πραγματοποίηση του τελικού σόου. Ο Mike δεν έχει πια κανένα εσωτερικό δίλλημα και η εστίαση στους υπόλοιπους χαρακτήρες της παρέας γίνεται επιδερμικά και με κωμικούς όρους, ενώ σχεδόν κανείς εξ αυτών δεν έχει κάποια βαθύτερη ανάγκη πέρα από το να βρει… γκόμενα.

Κατά συνέπεια, με την κινηματογραφική ουσία να μην έγκειται πλέον στη μελέτη του εγκλωβισμένου πρωταγωνιστή και με τον κόσμο του ανδρικού στριπτίζ να μην λειτουργεί πια ως αφορμή αυτής, τίθεται ένα νέο ζήτημα. Δεν γίνεται εδώ καμία απόπειρα αμφισβήτησης μιας κουλτούρας ψευτιάς και ψευδο-γκλάμουρ, αηδιαστικά υποκριτικών παρουσιαστριών και λυσσασμένων γυναικείων… κοπαδιών. Ο λόγος βέβαια δεν γίνεται για την ίδια την κουλτούρα του στριπτίζ, αλλά για αυτήν της ευρύτερης «ποπ» διασκέδασης. Ναι, εδώ το στριπτίζ φαντάζει ενταγμένο σε αυτήν, όπως άλλωστε και το ίδιο το φιλμ που σχεδόν ασπάζεται τη λογική ενός εμπορικού βίντεο-κλιπ ή μιας τηλεταινίας του MTV. Το χορευτικό φινάλε επισφραγίζει τη «βιντεοκλιπίστικη» λογική, αλλά ευτυχώς διαθέτει και κινηματογραφικό ενδιαφέρον (μια νότα ρομαντισμού αγκαλιάζεται όμορφα  με τη χυδαιότητα της κινησιολογίας), επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα και τις ειλικρινείς προθέσεις του. Έτσι, όσοι μπορούν να συμβιβαστούν με τα παραπάνω -ή όσοι θα αρκεστούν στην ένοχη απόλαυση του όλου θεάματος- θα μείνουν αναμφίβολα ευχαριστημένοι.

Βαθμολογία: 2/5