Σιγά μην έμενε ανεκμετάλλευτη η εντυπωσιακή όσο και αδικαιολόγητη επιτυχία του πρώτου “Paranormal activity”… Στο πρίκουελ “Paranormal activity 2” υπάρχει μεγαλύτερος προϋπολογισμός και η εμπειρία είναι φανερή. Κατά συνέπεια, αυτήν τη φορά δεν έχουμε ένα σχεδόν homemade θριλεράκι, αλλά μια «κανονική» ταινία που προσποιείται ότι είναι homemade θριλεράκι… Ωστόσο αυτό δεν στερεί ρεαλισμό από την ταινία. Το γεγονός ότι παρακολουθούμε τους ήρωες και μέσα από σταθερές κάμερες στους τοίχους είναι σωτήριο και πολύ αποτελεσματικότερο από την κάμερα χειρός, η οποία όχι μόνο σε ζαλίζει, αλλά χρειάζεται σκηνοθετική και σεναριογραφική μαεστρία για να μπορέσει να σε ταυτίσει με τους χαρακτήρες. Επίσης οι σταθερές κάμερες προσφέρουν ένα συγκεκριμένο και αμετάβλητο πλάνο, μέσα από το οποίο βλέπουμε μεγάλο μέρος του σπιτιού και αυτό κάνει την ταινία πολύ υποβλητική. Νιώθεις, με αυτόν τον τρόπο, ότι βρίσκεσαι και συ μέσα στο χώρο πολύ εντονότερα απ’ ό,τι στην πρώτη ταινία. Επομένως ενισχύεται και ο φόβος που σου προκαλεί το έργο. Σε αυτό συμβάλλει και κάτι ακόμα. Εδώ δεν έχουμε απλώς ένα ζευγάρι, αλλά οικογένεια, πράγμα που προσθέτει συναισθηματική ένταση. Όλα τα παραπάνω βοηθούν στο έντονο σασπένς που χτίζεται αργά αλλά μεθοδικά (και όχι στα είκοσι τελευταία λεπτά, όπως έγινε με το προηγούμενο φιλμ) μέχρι να οδηγήσει το θεατή σε σημείο να αισθάνεται πραγματικά τρομοκρατημένος!
Οπότε φτάνουμε στην κορύφωση του φιλμ και εκεί, στο πιο κρίσιμο σημείο, είναι που αρχίζει να βγαίνει στην επιφάνεια η προχειρότητα της σκηνοθεσίας. Ο κύριος Τοντ Γουίλιαμς, γε-μάτος έμπνευση, κάνει copy-paste την αξέχαστα τρομακτική σκηνή της σοφίτας του σοκα-ριστικού ισπανικού «REC», με μόνη διαφορά ότι… αντί για σοφίτα εδώ βρισκόμαστε σε υπόγειο! Ο θεατής που έχει… επιζήσει από την εμπειρία του REC, μυρίζεται γρήγορα την ομοιότητα μεταξύ των δύο ταινιών και πια ο τρόμος έχει εξαφανιστεί. Ο σκηνοθέτης βαρέθηκε φαίνεται και ξεπέταξε βιαστικά και το σεναριακά έξυπνο τέλος. Πέρα απ’ αυτά, προσωπικά δε θεωρώ τα ερωτήματα που δεν απαντώνται ως πρόβλημα της ταινίας. Το είδος του ψευτο-reality δεν μοιάζει ακόμα ολοκληρωμένο και ποτέ δε δίνονται όλες οι ζητούμενες εξηγήσεις. Ένα ακόμα προτέρημα του δεύτερου Paranormal activity είναι ότι (να κάτι μη αναμενόμενο) κρύβει εκπλήξεις, εν αντιθέσει με το απόλυτα προβλέψιμο πρώτο! Έτσι κι αλλιώς, βέβαια, τα πρίκουελ συχνά ξεφεύγουν από τα στερεότυπα στην προσπάθειά τους να οδηγήσουν το στόρι τους εκεί απ’ όπου ξεκινά η πρωτότυπη ταινία.
Γενικότερα, τέλος πάντων, αξίζει το έργο ή όχι; Αν σας άρεσε το πρώτο φιλμ, τότε δεν έχετε λόγο να μη δείτε το δεύτερο. Ακόμα, βέβαια, κι αν περιμένατε ανώτερο αποτέλεσμα από το “Paranormal activity”, το “Paranormal activity 2” προτείνεται ως ακριβώς αυτό: Μια βελτιωμένη εκδοχή του κατ’ εμέ μέτριου πρώτου. Μην κάνετε όμως το λάθος και δείτε το 2 χωρίς να έχετε δει το 1…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου