Insidious / Παγιδευμένη ψυχή (2011)

Ο δημιουργός του «Paranormal activity» συνεργάζεται με τους δημιουργούς του «Saw» και το αποτέλεσμα είναι μια ταινία τουλάχιστον άξια συζητήσεως. Ο James Wan, στο έξυπνο πρώτο «Saw» και το «Dead silence», μπορεί να κατόρθωνε να προκαλέσει τον τρόμο συχνά με «εύκολο» τρόπο και ένα στυλ λιγάκι παλιομοδίτικο, εντούτοις το έκανε αποτελεσματικότατα… Για μένα, ήταν βέβαια φανερό πως η σκηνοθεσία του ήταν ακόμα αρκετά ερασιτεχνική και δεν με είχε πείσει στ’ αλήθεια για τις ικανότητές του –πράγμα που στο «Insidious» επιτεύχθηκε.

Εδώ, ο Wan, εκμοντερνίζοντας αρκετά το σκηνοθετικό του στυλ, δημιουργεί ένα κλίμα φόβου που σε περικυκλώνει αργά, μεθοδικά και πολύ πιο αποτελεσματικά απ’ ό,τι στο μέτριο «Paranormal activity» του παραγωγού εδώ Oren Peli. Παρόλα αυτά, οι επιρροές από εκείνο είναι ενοχλητικά προφανείς και μοιάζουν να περιορίζουν τις ικανότητες του Wan. Όπως και να ‘χει, πάντως, το «Insidious» αποτελεί την πιο ώριμη σκηνοθετικά ταινία τρόμου του μέχρι στιγμής και ο ίδιος μοιάζει πλέον να έχει εγκαταλείψει πλήρως τον ερασιτεχνισμό που διαφαινόταν στις δύο προηγούμενές του.

Κι έτσι, ενώ μέχρι τα μισά περίπου της διάρκειάς του, το «Insidious» έχει θέσει τις προϋποθέσεις για ένα horror masterpiece, ξαφνικά οι συντελεστές μοιάζουν να «βαρούν διάλυση»! Η ταινία εντέλει χωρίζεται σε δύο μέρη: Το πρώτο είναι αυτό της καθηλωτικής ταινίας τρόμου. Το δεύτερο είναι το… «συνδυάζω-χωρίς-να-ξέρω-πώς-και-γιατί-παρωδία-τρόμου-και-μεταφυσικό-αλαλούμ-που-προσπαθεί-να-γίνει-τρομακτικό»!

Ο σεναριογράφος Leigh Whannel ως ηθοποιός ήταν ένα από τα κυριότερα μειονεκτήματα του πρώτου «Saw». Δυστυχώς προσπαθεί και εδώ να «παριστάνει» τον ηθοποιό, τουλάχιστον όμως ο ρόλος του είναι τόσο γελοίος που η ερμηνεία του δεν θα μπορούσε να τον γελοιοποιήσει περισσότερο. Συγκεκριμένα, υποδύεται τον έναν από δύο τύπους που την έχουν δει Ghostbusters και προσπαθούν να εντοπίσουν τα φαντάσματα μέσα στο σπίτι με υπερόπλα που ανιχνεύουν ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Xμμ…

Όπως είναι φυσικό, κάθε σοβαρότητα έχει πλέον εξαφανιστεί εντελώς και τρόμος δεν είναι δυνατόν να ξαναϋπάρξει. Από αυτό το σημείο κι έπειτα, η ταινία χάνεται μέσα σε έναν αυτοπαρωδιακό λαβύρινθο γελοιότητας και μηδενικού, προφανώς, τρόμου. Άθλια εφέ (ελλείψει υψηλού budget) σου απαγορεύουν να εκτιμήσεις ακόμα και την όποια υποβλητική ατμόσφαιρα και το σενάριο σε βομβαρδίζει με αδιανόητες αρλούμπες περί αστρικών προβολών και παράλληλων συμπάντων ως εξηγήσεις, υποτίθεται, για τα μεταφυσικά φαινόμενα –τα οποία, εδώ που τα λέμε, δεν χρειάζονται καν εξήγηση.

Το δίδυμο Wan – Whannel αυτή τη φορά έχασε τελείως την μπάλα. Έχω την εντύπωση όμως ότι μπορούμε να περιμένουμε πολλά από αυτούς στο μέλλον…

Βαθμολογία: 1/5