The Wolverine / Γούλβεριν (2013)

Ο Γούλβεριν κάνει τη δεύτερη «σόλο» κινηματογραφική του εμφάνιση και μπορεί να μην ενθουσιάζει, ούτε όμως και απογοητεύει. Το νέο φιλμ του ήρωα, τον οποίο για περισσότερο από μια δεκαετία τώρα ερμηνεύει απολαυστικά ο Hugh Jackman, βρίσκεται περίπου στα ίδια επίπεδα με το «X-men origins: Wolverine» και, γενικότερα, στο επίπεδο των «στάνταρ» σουπερηρωικών περιπετειών. Με άλλα λόγια, θα δείτε ακριβώς αυτό που περιμένετε…

Το ρομπότ του φινάλε έρχεται για να επιβεβαιώσει αυτό το «στάνταρ» επίπεδο της ταινίας (η οποία δεν μοιάζει να προσπαθεί ιδιαίτερα να το ξεπεράσει, γεγονός που είναι μάλλον υπέρ της), ενώ παράλληλα αποδεικνύει και την παντελή απουσία κάποιου γοητευτικού κακού, ίσως το μοναδικό λόγο για τον οποίο το φιλμ δεν είναι απόλυτα χορταστικό. Η ερμηνεία της Svetlana Khodchenkova βέβαια (στο ρόλο της μεταλλαγμένης Viper) είναι απολαυστική, το σενάριο όμως δεν την εκμεταλλεύεται, περιορίζοντάς την σε μια απίστευτα ρηχή και αρκετά σύντομη παρουσία. Πάντως, και παρά την αναμενόμενη έλλειψη εμβάθυνσης στους χαρακτήρες, ο νέος Γούλβεριν λειτουργεί ως επί το πλείστον ικανοποιητικά, με τον James Mangold να φαντάζει εύστοχη επιλογή για το σκηνοθετικό τιμόνι, τις σκηνές δράσης να είναι διασκεδαστικότατες (η «τζεϊμςμποντική» σκηνή στην οροφή του τρένου είναι η πιο εντυπωσιακή), και το Ιαπωνικό τοπίο σε συνδυασμό με την αξιοπρόσεκτη μουσική από τον Marco Beltrami να προσθέτουν μια ευχάριστη νότα στη θέαση.

Εκείνο όμως που αξίζει να συζητηθεί, ίσως περισσότερο από το φιλμ καθεαυτό, είναι η βία του. Στη μετα-«Dark Knight» εποχή της μπλοκμπαστερικής ωρίμανσης, το «Wolverine» αποδεικνύεται η βιαιότερη στιγμή της συνολικής κινηματογραφικής πορείας των X-men. Ενώ όμως στον κατά Nolan Μπάτμαν η βία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του σκοτεινού, βρώμικου Νολανικού σύμπαντος, ο Mangold μοιάζει απλώς να δοκιμάζει τα όρια του PG-13. Και εύλογα προβληματίζει για μία ακόμη φορά το ζήτημα της ανούσιας αμερικανικής διάκρισης μεταξύ της καταλληλότητας άνω των δεκαεφτά (R) και άνω των δεκατριών ετών (PG-13), όσο αυτή στηρίζεται στη θέαση αίματος στην οθόνη, αδιαφορώντας για την αγριότητα της βίας που προβάλλεται. Γιατί η βία του «Wolverine», καθώς οι προθέσεις του δεν διαφέρουν από αυτές μιας φυσιολογικής, εύπεπτης super-hero περιπέτειας, φαντάζει υπερβολική για τις μικρές ηλικίες που καλύπτουν σημαντικό μέρος του target-group του, ενώ, από την άλλη, δεν στέκεται ικανή να πείσει ότι το είδος αφορά πιο άμεσα και τις μεγαλύτερες ηλικίες, λόγω της ως συνήθως αφελούς απουσίας αίματος στο μεγαλύτερο κομμάτι της δράσης, γεγονός που αποτελεί έναν σαφή συμβιβασμό με το παιδικό κοινό.

Βαθμολογία: 2.5/5