The conjuring / Το κάλεσμα (2013)

Στο «Insidious», ο James Wan ανέδειξε μια πολλά υποσχόμενη σκηνοθετική ωριμότητα που δεν διαφαινόταν στις προηγούμενες ταινίες του –ασχέτως που δεν κατάφερε να τη διατηρήσει μέχρι τέλους. Κι ενώ θα περίμενε κανείς ένα ακόμη βήμα στη δημιουργική του εξέλιξη με το επόμενο κινηματογραφικό του εγχείρημα, κάτι το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια πραγματικά καλή επιτέλους ταινία τρόμου, ο Wan μένει στάσιμος.

Για την ακρίβεια, βλέποντας το «Conjuring» αισθάνεσαι σαν να παρακολουθείς για δεύτερη φορά το «Insidious». Χωρίς μεν τη γελοία αυτοπαρωδιακή διάθεση εκείνου, ούτε όμως και την ευρηματικότητά του όσον αφορά το αρχικό χτίσιμο ατμόσφαιρας τρόμου. Βασικά, χωρίς καμία ευρηματικότητα γενικώς. Η κάμερα του Wan καταγράφει, πλάι στα διάφορα μεταφυσικά φαινόμενα, κάθε λογής κλισέ του είδους, ανεξαρτήτως της «αληθινής» ιστορίας στην οποία το φιλμ επιμένει πως έχει βασιστεί…

Το σενάριο δεν υπογράφει αυτή τη φορά ο ίδιος ο Wan με τον ως τώρα μόνιμο συνεργάτη του Leigh Whannell, αλλά οι Chad και Carey Hayes. Η συμμετοχή του Wan βέβαια, τουλάχιστον στη διαμόρφωση του γενικού στόρι, είναι μάλλον εμφανής. Μόνο που, ελλείψει της συνήθους ανατροπής στο τέλος (που εδώ θα ήταν απαραίτητη), το γεγονός αυτό έχει καθαρά αρνητική επίδραση στο φιλμ, υπογραμμίζοντας τις ομοιότητές του με το «Insidious»: Η αδικαιολόγητη (αν και ευτυχώς πιο συγκρατημένη) ανάγκη να δοθούν εξηγήσεις από «ειδικούς» στα μεταφυσικά φαινόμενα, αλλά και η τάση συσσώρευσης πολλών διαφορετικών στοιχείων τρόμου -στοιχειωμένα σπίτια, εξορκισμοί, κούκλες (η εμμονή του Wan) και ηθελημένες ή μη παραπομπές στα χιτσκοκικά «Πουλιά» και τον Sam Raimi- δεν οδηγούν σε κάτι περισσότερο από μια déjà-vu συρραφή ιδεών που σπάνια αποδεικνύονται λειτουργικές. Το πολυπληθές για τα μέτρα του φιλμ, δε, καστ, κάνει το υλικό ακόμα πιο δύσχρηστο για τον τριανταεξάχρονο σκηνοθέτη και το φιλμ ακόμα πιο αναποτελεσματικό.

Βαθμολογία: 1.5/5