Elysium (2013)

Μετά την ευχάριστη έκπληξη του προ τετραετίας «District 9», ήταν φανερό πως το όνομα Neil Blomkamp επρόκειτο να μας απασχολήσει στο μέλλον. Το σαφώς ποιοτικότερο απ’ ό,τι κανείς θα περίμενε μπλοκμπάστερ που συνδύασε την sci-fi περιπέτεια με ένα ρεαλιστικό, ψευδο-ντοκιουμαντερίστικο στυλ και με την κοινωνική αλληγορία έκανε αίσθηση και ανέδειξε το φρέσκο και άκρως ευπρόσδεκτο δημιουργικό όραμα του Blomkamp, το οποίο ανυπομονούσαμε να ξαναδούμε.

Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν η αναμονή για τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Καναδο-αφρικανού δημιουργού φτάνει στο τέλος της, με το «Elysium» να μην αποτελεί βεβαίως ένα ακόμη απλό καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ του σωρού, αλλά να ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες που ο σκηνοθέτης δημιούργησε με το εντυπωσιακό παρθενικό του εγχείρημα. Αν και μάλλον λιγότερο απολαυστικό από το «District 9», το «Elysium» διατηρεί ένα αντίστοιχο κοινωνικό υπόβαθρο στο στόρι του (η διαχωρισμένη κοινωνία με τους ευκατάστατους και τους ισχυρούς στον πολυτελή τεχνητό πλανήτη Elysium και τον υπόλοιπο κόσμο στη φτωχή και περιθωριοποιημένη Γη), ενώ δε διστάζει να κάνει ανάλογες παρατηρήσεις μέσω επιμέρους στοιχείων (οι αστυνομικοί-ρομπότ) και υπο-πλοκών του. Η φουτουριστική κοινωνία του Blomkamp, επιπλέον, απεικονίζεται με έναν έντονο, βρώμικο ρεαλισμό που σπάνια συναντάται στο είδος.

Βέβαια, το φιλμ διαθέτει αδυναμίες, τις οποίες είναι δύσκολο να παραβλέψει κανείς. Κάποιες φορές, είναι και δύσκολο να τις προσδιορίσει (υπάρχει μια αόριστη αίσθηση πως η ταινία δεν είναι όσο απολαυστική θα μπορούσε), γενικά όμως συνοψίζονται κυρίως στην ύπαρξη των εξ’ ορισμού κλισέ χαρακτήρων των Alice Braga και Emma Tremblay (ως μητέρα και κόρη αντίστοιχα), των εξίσου κλισέ φλας-μπακ των παιδικών χρόνων των πρωταγωνιστών, αλλά και μιας αδικαιολόγητα σοβαροφανούς σκηνοθεσίας, ιδίως στις σκηνές δράσης.

Η έκβαση του στόρι θα είχε ούτως ή άλλως σημαντική επίδραση στην συνολική εικόνα της ταινίας και αν περιοριζόταν σε ένα απόλυτα προβλέψιμο και αναμενόμενο φινάλε, αυτή θα αποδεικνυόταν μάλλον απογοητευτική. Ο Blomkamp, όμως, φροντίζει ευτυχώς να ολοκληρώσει την ιστορία του με το απρόσμενα λυτρωτικό, αλλά και συγκινητικό τέλος που της αξίζει, αποδεικνύοντας πως η κοινωνική υπόστασή της αποτελεί κάτι πολύ ουσιαστικότερο από απλώς μια πρόφαση για να χτιστεί πάνω σε αυτήν μια εμπορική, χιλιοειδωμένη περιπέτεια…

Βαθμολογία: 3/5