Όπως ήταν λογικό, η βράβευση του
Αργεντίνικου αυτού αστυνομικού δράματος με το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης
Ταινίας, στερώντας το από τη «Λευκή Κορδέλα» του Χάνεκε (όχι ότι η απόκτηση του
Όσκαρ αποτελεί και καμία αληθινά ουσιαστική διάκριση βέβαια, κατά τη γνώμη μου)
προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, μιας και βρήκε την πλειοψηφία του κοινού
αντίθετη. Παρόλα αυτά, κάτι τέτοιο δεν στερεί από το εξαιρετικό «El secreto de sus ojos» την μεγάλη αξία του…
Ο Χουάν Χοσέ Καμπανέλα επιδεικνύει (με την
καλή έννοια) σκηνοθετική άποψη και δημιουργεί μία ταινία ιδιαίτερη, γεμάτη
γοητευτικές αντιθέσεις: Είναι αργή, αλλά την ίδια στιγμή καθηλωτική, είναι πολύ
σκληρή μα είναι και πανέμορφα τρυφερή, «παίζει» με το παρόν και το παρελθόν σαν
δύο ευθείες παράλληλες και αφηγείται μία ιστορία μυστηρίου και μία άλλη -μάλλον
δευτερεύουσα, όμως ακόμα μεγαλύτερης σημασίας- ανεκπλήρωτου έρωτα.
Η ταινία του
Καμπανέλα διατηρεί στην εικόνα της την σαγηνευτική ατμόσφαιρα και την εμφανώς
προσεγμένη πλανοθεσία της και από πίσω υποθάλπει υποδειγματική ένταση –τόσο την
ένταση που νιώθει ένας αστυνομικός κατά τη διάρκεια διαλεύκανσης ενός μυστηρίου
δολοφονίας, όσο και την ένταση του ανομολόγητου έρωτα, αλλά και κάθε άλλου
συναισθήματος που νιώθει οποιοσδήποτε άνθρωπος. Γιατί οι χαρακτήρες του φιλμ πάνω
απ’ όλα είναι άνθρωποι… Υποστηρίζονται μάλιστα από ένα καστ εξαιρετικών
ηθοποιών, με τον πρωταγωνιστή Ρικάρντο Νταρίν να ξεχωρίζει. Κι όλη αυτή η
χθόνια ένταση αναδύεται μέσω αποκαλύψεων που πραγματοποιούνται προς το τέλος
της ταινίας, είτε με τη μορφή αληθινά συγκινητικής τρυφερότητας, είτε σχεδόν
σοκαριστικής φρίκης.
Ο Καμπανέλα προβληματίζει σχετικά με τη
δικαιοσύνη και κυρίως σχετικά με τη ζωή: για τις ευκαιρίες που αξίζει να
αρπάξεις, εκείνα για τα οποία αξίζει να πονέσεις, για όσα στο μέλλον θα
πληρώσεις και για την αδυναμία του ανθρώπου να απαγκιστρωθεί από το παρελθόν
του. Πάνω απ’ όλα όμως για το μεγάλο «Α» (αληθινά ευρηματικός και συγκινητικός
συμβολισμός) το οποίο πρέπει πάντα να φροντίζουμε να μη λείπει από τη ζωή μας:
την Αγάπη…
Βαθμολογία: 4/5
Πες τα ρε Ψηλόκαρδε! Πήγα κι εγώ να γράψω κάτι για την ταινία και πέσαν να με φάνε! Πολύ ωραία ταινία, με μια ήρεμη δύναμη που, εμένα τουλάχιστον, με κράτησε. Επίσης ο Νταρίν έχει κάνει πολλές ωραίες ταινίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι με κέρδισε. Ο Νταρίν (τον οποίο δεν έχω ξανακούσει--τώρα που το λες θα ψάξω για κι άλλες του ταινίες) μου φάνηκε εξαιρετικός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα αξίζει να τον ψάξεις. Έχω δει τρεις ακόμα ταινίες με αυτόν,αργεντινικης πάντα παραγωγής και σε όλες είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Carancho (το αρπαχτικό), El aura και φυσικά Nueve reinas (Εννέα βασίλισσες). Εμένα μου άρεσαν και τα τρία, δεν εγγυόμαι για τρίτους! Ωστόσο τουλάχιστον το Nueve reinas πιστεύω ότι καρααξίζει να το δεις. Ελπίζω μόνο να μη σου φανούν όλα χάλια και φάω βρισίδι στο τέλος!! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις ψάχνω αμέσως! Σε ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή